پاسِ عشق

رُخِ گیتی شَوَم و رُخِ جانانْ گویند که باید 
تَراوید و خزانْ زِ خاشاکْ تاباندْ صدا را
قَدمِ چشمْ اندوهِ منمْ چیزِ بدی نیست 
پاسْ زِ هر نِگهیْ هر خوشهْ کمی نیست 
خُنَک باد و زِ گرماْ شوقِ کسی نیست 
در این خاکْ بوسه ی عُشّاقْ بَری نیست
تو معشوقِ من و دلْ پاسبانِ تو از عشق 
خداْ همانگونه چو ما شدْ یک خدا شد
نترسید و بدان گفتْ ای توئه خرسند! 
چه گفتی!غلط آخر نداردْ هر چه نوشته
عشقْ به فَرجامِ نگاهَشْ صورتِ ماهَش
پسندیده و خواهانْ دلمْ عشقه مرامَش
ای وسوسه ی عشقْ جایِ تو خالیست
دلْ حریمِ خدا شدْ دلمْ تنگِ توْ باقیست 
آن قطره ی امیدْ زِ بر خویشْ تو بریدی
ندانمْ تو از عشقْ فکرْ به بیراهه بریدی
خدایا!چه کنم شانه تنیدیْ آواره تنیدی
زِ هر خَلقِ گلوییْ مِثلِ منمْ اَفساره تنیدی