ببخش

گُلِه من بِبَخشُ و از من تَبری نساز در ذهن
علفی کجا تواند که به گل شفا رساند ؟
تو که ریشه دار هستی به علف نظر نداری
تو که شهد عشق داری به چه کارت آید اَشهَد؟
گِلِه ام همیشه از گُل همه این سکوت محض است
نشنید بلبل از گل و کشید آه با مَد 
تو که با وجود بلبل  نزدی سخن ،چه امید 
که علف شنیده باشد سخن از سکوت مُمتَد؟ 
تو دلیل هر نشاطی و همیشه هم بهاری 
و کنار من شبیهید به زنده نزد مَرقَد
علف از گُلش بخاهد که دوباره باز بَخشد
اگر او (من)نبود لایق تو ببخش اوی بی حد