ردپای کودکی

گاهی چشمان آدمی به دوردست ها می چرخد
به زمان های گذشته
به خانه های قدیمی
به آن عطرهای خوشبو که می شود استشمام کرد
چرا که هر کدامشان معنایی دارند
درست مثل گل ها!
گاهی اوقات آنهایی را که دوست دارند در “گل ها” می بینند
شاید این بزرگ ترین درد مردمی باشد که زمان را حس می کنند چون همیشه تلخی عظیمی درونشان باقی می گذارد
در گذشته زندگی نکرده اند
زیبایی ها را حس می کنند ولی گذشته را نمی دانند.. نمی بینند
اگر می دانستند، می دیدند دنیا اینقدر کثیف نمی شد
هرگز گل در گلدان های پنجره ها کم نمی شد
به جای واژگان عاشقانه ی جعلی و دروغ بر زبان ها؛ جملات واقعی و قابل اعتماد بود
خیلی چیزها از این دنیا گرفته شده است
شاید این زندگی که ما می خواهیم؛
وفاداری
دوستی
عشق
در دوران قدیم مانده باشد!
مردم نمی توانند به یکدیگر اعتماد کنند، تکیه کنند
نمی توانند از یکدیگر آرامش پیدا کنند
تلاش می کنند تا عشق را پیدا کنند
اما نمی توانند آنرا احساس کنند، درک کنند
می ترسم
نمی دانم چه خواهیم کرد
چگونه زندگی خواهیم کرد
اما مطمئنم که صدای ما هنوز در آسمان ها شنیده می شود
وگرنه باران نمی بارید
گل ها نمی شکفتند و عطر نداشتند
پرندگان از آزادی نمی گفتند
آری.. هنوز امیدی هست