زخم کهنه

تازه‌تر کن زخم کهنه‌ات را؛
پنجره بگشایی
شب نیز گمراه می‌شود.
رهگذار این حوالی‌ام
به ستاره‌ها اعتمادی نیست
به سوسوی فانوسی کوچه را بنگر.
پنجره بگشای
دست من کوتاه است
امشب تمام بادها را اجیر می‌کنم
برای فتح موهایت
آه!
از گندمزار تنت
بوی نانی به من می‌رسد؟!
گفته بودی:«غربت پشت پنجره دلگیر است»
جانا!
شاید سهم ما
همین غربت و پنجره و دلگیری‌ است.