بر زنبق زبـــور

 

ای سبز از سلوک صدای تو، بسترم
در آبی سراچه ی چشم تو، می پرم
نجوای ناز فرشتگی ات غصه میخورد
در جامه های شیری  گرم کبوترم
آه، ای سرود والگی آهوان مست
ای  مشکی شبانه ی پر شعر و اخترم
ای تاجک بلیغ، که از غیب می رسی
تا مریمانه از هوس گریه  بگذرم
آه ای زمان آیه ی زنبورهای زر
بر زنبق زبور زمستان  پرپرم
باران عطر می شوم، آنگاه لادنم
تا با لهیب قدسی تو، جان بپرورم
در این شب درنده، تو ای شمعدان پاک
با من بخوان به نور، که رویا بگسترم
ای هشتمین نوای مهنای آفتاب
در نفرت  سیاهدمان، باش بر سرم..