تاوان

نوشیده ام جرعه ای از خاطراتت پس پریشانم چرا؟!
این تبر را من زدم ، بر ریشه ات ،حالا پشیمانم چرا؟!

این ســـرابِ آرزو را   ،  حجمــه یِ طوفــان زده
آتش و خاکستــرم ، آتش بجـــانم پس چـــــرا؟!

از تـنِ حـــوا ، به رویــایِ زمیـن ، انســــان شدم
از همین آدم ،به شیطــان ،من گریــزانم چــــرا؟!

دست در دستِ رقیب ، در شعـــر ها پرسـه زنان
من خودم این بیت را ...آشفته حالم پس چرا؟!

در غمِ پنهــــانِ چشمت ،  یــادِ یک زن میتپـــد
گر همان پنهــــان ،دردم ، غــــرقِ حرمانم چرا؟!

رویِ دستِ این تـنِ وامــانده جــــا ماندم زتــــو
با دلِ ویرانه ای ، من چشــــم در راهـــــم چرا؟!

گر خــودم آتــش زدم  ، این خانه و کــاشانه را
برتـنِ خاکستـــرش  ،   دنبــال درمانـــــم چرا؟!

باز با ســـــودایِ تــو  ،  آواره در رویـــا شـــدم
حق ندارم من بــدانم ،غـــــرقِ تاوانـــــم چرا؟!