مرگ شاعر

حسرت شب پره گي

دلِ اين تيره شبِ تار ِ به حزن آْوده،

كپه ي مرگ ، كه خورشيد درآن گم شده است

به ستوه آورده

بگشائيد كمي

پنجره ي بسته ي خورشيد دريغ ،

كه هوائي برسد

واي من مي خواهم

با همين حنجره فرياد كنم :

پيله ام تنهائي،

همه ي احساسم

حجمي از دل تنگي است

كه مراسخت در اين گوشه به تنگ آورده

به كسي محتاجم،

همه دلخوشيم

خوردن تق تق سنگي است به سنگ

و جنبيدن لبهاو كمي قطره اشك

گاه گاهي نه كه بسيار

دريغم كردند

آسمانم سنگي است

شده مهمان تنم پوسيدن

زير سر قلوه ي سنگي سرد است

و لحافم كفني خاك آلود

باز هم شكر خدا

نفسي دارم من

و كمي حرف كه شعرش خوانم