با نفس هایم....

فریاد می‌زنم
که باید زندگی کرد

درود

درود برشما جناب فریادی عزیز
بسیارزیباوبلندمعنابود
آفرین
کجای این تنهایی جاریست
برای فراغت
تن هایی که قاب تهی کرده اند..
گلدسته های شهر
جایست برای لانه ی لک لک های سوگوار
سوک قناری عاشق برای جفت ش
به ترانه ایی تبدیل شد
برای بزم ماران سیاه
کجای این سیاهی شب
جایست برای پنهان کردن دلواپسی ها
وقتی طلوع و غروب افتاب
در یک خط ممتد به هم وصل می شوند
کجای این حادثه‌ها
به زیستگاه خاطرات خوش رهسپار می شود
وقتی لطایف شیرین را
فقط در پستوی خانه ای می ببینی
که ساکنان ش عازم کره ی ماه هستند
وقتی پروانه ها
در درازکش پنجره ی بسته بر روی آرزوی هایش می‌میرند
کجای این حقیقت دردناک من ایستاده ام
که با صدای بلند فریاد میزنم
که باید زندگی کرد
حتی با ته مانده های نفس هایت
باید دوست داشت و دوستی کرد...
با نفس هایم.....

قلمتون سبز
پایدارواستوارباشید
شاعرگرامی
درود درود درود

درود بر شما جناب فریادی گرامی 🌺🌸🌸
بسیار عالی سرودید واقعا لذت بردم آفرین به شما 🌺🌺🌸