نوشِ یارت

دیدمت با دیگری اما مرا نشناختی
می گرفتی لقمه ای و در دهانش کاشتی

طفلِ عاشق را ندیدی و برای دیگری
با چه شوقی مثلِ مادر، مهر بر او داشتی

تو نگاهِ سرد کردی و دلم می خواست تا
یک کمی هم لطفِ بر او را به من میداشتی

فاصله ها می گرفتی تو زِ من هر روز و شب
بی وفا تنها به من اندوه را واداشتی

زندگیم بیش از نیمش فقط غم خوردن است
آمدی آرام از آرامشم برداشتی

مرگ هم در یک شبی آید که آرامم کند
تا بگیرد حجمِ غمهایی که تو انباشتی

ای همایون مانده ام، باید از این دل نازکی
خلوتِ زیبا ترینِ عشق را می داشتی