لا اقل

لا اقل زخم دلم را به نمک ورز مده 
دل خود را به کسی غیر دلم قرض مده
یکه تاز دل ما تا به کجا می تازی    
به گناه من و معصومی خود می نازی
لیلی جان دل من بی تو ندارد تابی 
کار چشمم شده اشک و نگه و بی خوابی
یار جانی جدایی به خدا بد رسمی است
آشتی گر نبود مرگ دل ما حتمی است
اگرم هست‌گناهی تو گلم بخشش کن
دفع خشم و غضب و کینه و هم رنجش کن
حرمت نان و نمک بین من و تو نگه است
حرمتش دار، نگاهی، کرم از سمت شه است
مرحمت کن غزلم آب حیاتم نوشان
به دل تشنه بیا جامه بخشش پوشان
دلبرم هست وسیع و دل او دریایی است
آخر و عاقبت عشق فقط رسوایی است
یک دو دم را که در آنیم غنیمت دانیم
درس عاشق شدن و عاشقی از سر خوانیم

#حسین گودرزی"تشنه"

۱۴۰۳/۳/۱۹