ایستگاه آخر

ایستگاه آخر
رفتی و گفتی به پیمانت بمان
در غبار وحشت انگیزت بخوان
آیه های عشق و مهر و دوستی
تا طلسم جان پناه باشد روان

رفتی و در بندهایم صد گره
ریشه در جانم زدی چون آبله
چرک و خون شد در دلم این سالها
بین ما چیزی نماند جز فاصله

من هنوز هم  چشم به راهت مانده ام
خیره بر ریل قطار  رفته ام
ایستگاهی خفته  در خاک غریب
گوش بر سوت قطاری خسته ام

نه مسافر مانده نه راه سفر
بدرقه کردم در  آخر  دلبرم
تو کجا رفتی که جا خوش کرده ای
بی خبر از اضطراب هر شبم

این منم در حجم مه درمانده باز
در هجوم باد و توفان مانده باز
در غبار زندگی بی سر پناه
با نوای  باد  و باران زنده باز

پنجره تن داده در قاب نیاز
پرده های مخملی پوشیده راز
شیشه ها را می نوازد دست باد
عشق بازی می کند بی پرده باز

سایه های خاطرات مرده کو
دختر زیبای این افسانه کو
پیر شد هم صحبت طنازیش
رفته از دست دلبر دیوانه کو

نامه آمد بی خبر از انتظار
لرزه ای افتاد بر اندام یار
چشم  اشک آلوده  دید. عکس از نگار
که نوشته پشت آن، این یادگار

یاد و نامت مانده در این دل بدان
عشق تاثیری  ندارد  در زمان
لحظه رفتن به تو گفتم بمان
با زبان بی زبانی  همزبان


مرد عشقت من نبودم بی خیال
عمر خود کردی هدر در این زوال
رفتنم را تا به کی در انتظار
می کُشی خود را در این عشق محال

عکس ارسالی بماند یادگار
من که رفتم دختر پرهیزگار
نامه شاید مدتی تاخیر کرد
می رساند آن بدستت روزگار

نامه آمد رفتنت تایید شد
یار دیرینه کمی تردید شد
انتظارت عمر من بر باد داد
جانم از  پیغام تو نومید شد

ایستگاه آخرست این انتظار
می شود تشییع پیکر در قرار
سوت بی وقفه قطار زندگی
می کشد تا پر کشد این کهنه بار

۱۸شهریور ۱۴۰۳
آذر.م