تُنگ

‍ می کُشی ما را اگر این گونه با ما تا کنی
در دل ما بیش از این خواهی مگر جا وا کنی
رشته افکار ما را برده ای دیگر چرا
این چنین ما را به  خود کردی رها
یَحتمل دیگر دلم بی تو موچاله می شود
کار ما از صبح تا شب آه و ناله می شود
مرگ تدریجی همین است که نبینی روی یار
بی گمان‌آنوقت می گردد جهانت تار  تار
هر که عاشق می شود دیگر نداردعقل و هوش
هوش و عقلش می رود بر باد و میگردد خَموش
از غم چشمان تو..... آنقدر دل آزرده شد
شعر هایم  نیز افسرده شد و پژمرده شد
روز و شب حسرت به جانم‌دوریت را تاب نیست
روز در دل بیقرارم شب به چشمم خواب نیست
هوس و خواهش دل از تو نه تن خواهی هست
دل تو تُنگ پر از آب و دلم ماهی هست
نازنین به جنون تا به عطش می تازم
خودِ خود را به تو با تشنگی ام می بازم

#حسین گودرزی"تشنه"✍



۱۴۰۳/۳/۱۹