شیرینی مورد علاقه

درود ...ممنون از بیان دیدگاهتون...

درود‌‌‌...سپاس از حسن نظرتون...

درود ...موافقم ...باید طرح دیگر ی ریخت ...
سپاس از دیدگاه قشنگت

در ادامه حرفم یک مثال جالب برایت میزنم که مثل روز منظورم روشن شود؛ مضمون شمع و پروانه که شهره عام و خاص است و همه از آن استفاده کرده‌اند و هزاران هزار بیت سروده‌اند. یکی شمع را به «کعبه» تشبیه کرده و پروانه را که طواف می‌کند و لباس احرامی از «آتش» به تن می‌کند. و هزار تشبیه و تمثیل و تصویر عجیب و غریب. هزاران بیت قبل مولانا و هزاران هزار بعد او سروده شده. اما کدام ماندگار شده؟ این:
حیلت رها کن عاشقا! دیوانه شو! دیوانه شو!
وندر دل آتش در آ! پروانه شو! پروانه شو!
این شعر مولانا از نظر مضمون و بیان یکی از ساده ترین اشعار مشهور تاریخ فارسی درباره مضمون پروانه و آتش و شمع و... است و هزار نفر مضامین ظریف تر و تشبیهات جالب تری به کار برده اند. اما چرا انقدر گیراست؟ به خاطر «فرم» شگفت آورش است: قافیه دو بار تکرار می‌شود (همه قافیه ها در غزل اینطورند) صدای کشیده «ا» مدام تکرار می‌شود و رقص حروف عالی و جذاب است. همچنین وزن و ریتم شعر بشدت با شکل بیان شاعر متناسب است؛ و از همه مهم تر جنون شاعرانه و «غیر مصنوعی» بودن در آن مشهود است. و نکته آخر: از نظر موسیقیایی تقارن دارد؛ نگاه کن:
الف. حیلت رها کن عاشقا
ب. دیوانه شو دیوانه شو
دوباره:
الف. وندر دل آتش در آ (هم قافیه «...عاشقا»)
ب. پروانه شو پروانه شو
در خود «حیلت رها کن عاشقا» هم رها و عاشقا قافیه درونی هستند.
این همه ویژگی با هم است که ناخوداگاه از چنین بیان ساده ای از «دیوانه شدن» و «آتش و پروانه» شعری را خلق می‌کند که پس از گذر قرن‌ها قلب ها را تسخیر می‌کند.
در شعر نیمایی و سپید هم نمونه های درخشان زیادی هست.

درود ...دقیقا با شما موافقم...

درود ...سپاس از نگاه ارزشمندتون

درود نظر لطف شماست