پرهیز

با سلام و عرض ادب و احترام
خدمت جناب ملحق نازنین و جناب فاضلی ارجمند
و نابیان عزیز و با ارزش

پرهیز؛
شعری است از جناب فاضلی عزیز و توانمند که در قالب غزل سروده شده است و رنگ و بوی فراغ و وفاقش غنیمت است تا کمی در مورد آن بیندیشیم
شعر با بیت‌های زیبایی شروع می شود و آبرومندانه به پیش می رود
مانند
تو را چه می شود ای بغض در گلو مانده
هنوز اندکی از وقت گفت و گو مانده

بیا و نوش کن این جرعه های آخر را
دوقطره خونِ دل اینک تَهِ سَبو مانده

و گاهی پرهیزگاری شاعر مانع جولانش می گردد

که یار می‌رود و میگُذارَدَم تنها
به شوق اینکه بگویند آبِرو مانده

که دست و پا زدنم را کسی نخواهد دید
به اختیار،دلم توی گِل فرو مانده

که می شد با کمی وسواس و حوصله
بی اختیار رساتر شوند
مثلاً
از اینکه یار رفته و تنهای تنهایم
عجیب است که بگویند آبرو مانده

کسی که دست و پا زدنم را نمی بیند
چه می داند که دلم توی گل فرو مانده

در ضمن از تکرار دو که در دو بیت پشت سر هم کاسته می شود هر چند شاعر ماهر صاحب اختیار اختیارش در شعر است

بیت آخر هم کمی ضعف تالیف دارد

کجا فرار کنم!؟ تا کجا بپرهیزم!؟
که امید رفته از دست و آرزو مانده

برداشت حقیر بوده است از این شعر زیبا و ممکن است اشتباه محض باشد به بزرگی خودتان ببخشید
با اجازه همه ی خوبان
برای استفاده ی بیشتر از دوستان گزینه ی نقد را فعال می کنیم همچنان پر کار باشید