کاساندان

درود بزرگوار
جسارتا تضمین مشخص نشده است
شیخ اجل(ره)
غزل ۲۱۶
روز برآمد بلند ای پسر هوشمند
گرم ببود آفتاب خیمه به رویش ببند
طفل گیا شیر خورد شاخ جوان گو ببال
ابر بهاری گریست طرف چمن گو بخند
تا به تماشای باغ میل چرا می کند
هر که به خیلش درست قامت سرو بلند
عقل روا می نداشت گفتن اسرار عشق
قوت بازوی شوق بیخ صبوری بکند
دل که بیابان گرفت چشم ندارد به راه
سر که صراحی کشید گوش ندارد به پند
کشته شمشیر عشق حال نگوید که چون
تشنه دیدار دوست راه نپرسد که چند
هر که پسند آمدش چون تو یکی در نظر
بس که بخواهد شنید سرزنش ناپسند
در نظر دشمنان نوش نباشد هنی
وز قبل دوستان نیش نباشد گزند
این که سرش در کمند جان به دهانش رسید
می نکند التفات آن که به دستش کمند
سعدی اگر عاقلی عشق طریق تو نیست
با کف زورآزمای پنجه نشاید فکند

درودها
دوست عالی مقام
این که اشاره کردید به شعر حضرت جان سعدی
فرمایش شما متین
اما من وازگان‌کشته شمشیر عشق را ناخود اگاه در شعرم اوردم و برای اولین باره این شعرو میبینم
خوشحالم که دوستان فرهیخته و اگاه و پر معلوماتی چون شما رو دارم و شاگردی میکنم
سپاس از توضیحات شما
درودها بر روان پاک و زیبای حضرت جان سعدی علیه رحمه
خاکممممم ‌و هیچ