اشک های نقطه چین

درود بر خانم نیکو حرف عزیز. مصراع اول انقدر قشنگ بود که من از ذوق ترکیدم اما در ادامه متوجه نکات خطرناکی شدم🤦 که جسارتا عرض می‌کنم:
در موسیقی کناری (قافیه و ردیف) شعر شما دو چیز مشهود است: اولا یک قافیه دشوار انتخاب شده است که اکثریت واژگان هم‌قافیه‌اش لاجرم بر وزن «تفعیل» عربی هستند که یک مقدار منجر به یکنواختی و عدم تنوع و غافلگیری در شعر می‌شود نه تنها این بلکه واژگان عربی‌مآب غریبی مثل «تذلیل» هم به شعر راه پیدا می‌کنند که حتی در شعر شعرای متقدم هم کمیاب هستند. دوم ردیف شعر که یک فعل اسنادی‌است و زمانی که در کنار واژگانی مثل «ترتیل»، «تبدیل» و... قرار می‌گیرد یکنواختی گفته شده را تشدید می‌کند.
موسیقی عروضی شعر شما (وزن) هم اشکال چندانی ندارد جز در مصراع پنجم که هجای اضافی دارد به گمانم.
یک مقدار از نظر دستوری هم باید دقت کنید مثلا:
من نوشتم از درونم شعر «را» پایان گرفت
الان اینجا این «را» چه کاره است؟ اگر آن را حذف کنیم جمله فصیح تر میشود: من نوشتم از درونم شعر پایان گرفت (که البته وزنش دچار اشکال میشود ولی این جواز اضافه کردن «را» را به جمله نمیدهد. مثلا می توان گفت: من نوشتم از درونم شعر‌ها پایان گرفت...
این «را» ها و «آن» های اضافه در شعر را باید الک کرد که مزاحمند و هیچ نقش دستوری یا بلاغی ندارند.
ضمنا قافیه کردن «سِیل» با تبدیل و تنزیل و امثالهم خالی از اشکال نیست.
پوزش بابت جسارت و طولانی شدن کلام.