مخاطب دارد این شعرم

درود.من این نقد رو محاوره‌ای مینویسم چون با بیشتر نقدهای قبلیم تفاوت داره و دوست دارم صمیمانه تر صحبت کنم و کمتر علمیهذحرفام.
چند تا از بهترین قصاید و اشعاری که در عمرم خوندم بر این وزن و قافیه بودن. ترکیب این دو وزن و قافیه شگفت انگیزه و ابهت زیادی به شعر میبخشه. شاید بهترین موردش این شعر سناییه:
مکن در جسم و جان منزل، که این دون است و آن والا
قدم زین هر دو بیرون نِه! نه اینجا باش نه آنجا!
و بعد از خواندن شعر شما یاد همین اشعار جادویی افتادم. خصوصا اینکه درست مثل مورد سنایی با تعلیم و نصیحت شروع میشد. به نظرم این یک غزل نیست بلکه قصیده‌ای هجوی است. اما هجو اگر چه گاهی لازم است، بهتر است در نقد ظالمان و اصحاب جور و استبداد باشد (متاسفانه در دنیای ما خصوصا در مملکت ما کم مصداق ندارد). هر چند خود سنایی هم اشخاص و افراد خاصی را هجو کرده است اما به قول دکتر شفیعی کدکنی این قسمت «تاریک» وجود اوست و نه قسمت درخشانش. شما استعداد دارید و به فن شعر هم آگاهید و ان شاء الله به قول جلال‌الدین عمل کنید که: رو سینه را چون سینه‌ها، هفت آی شوی از کینه‌ها...وانگه شراب عشق را پیمانه شو پیمانه شو.
خداوند بر توفیقات شما بیفزاید و کسی که شما را رنجانده را هم هدایت کند.