کاش سهراب رستم را می کشد.....

بر دانیال عزیز دو صد درود

ساختارشکنی می تواند در ساحت های مختلف روی دهد و این جا نیز در اصل روایت اتفاقات دستکاری شدند تا شاعر بتواند اتوپیا ( مدینه ی فاضله )ی خود را ورای حوادث ترسیم کند . جایی که نقش های رودابه و رستم و سهراب دگرگون شده و عناصر ناپسند را شاعر به ذائقه ی خود از آن ها زدوده است. تا اینجای کار شاعر یک هیچ جلو می افتد و خواننده ی شعرش را مجاب می کند که شعر را تعقیب کرده و لذت کشف و شهود را با شاعر شریک شود.
اما مشکل از جایی شروع می شود که شاعر کاراکترهای شاهنامه را از متن حماسه جدا کرده و در جایی رها می کند که ملزومات شعری در آن به ندرت پیدا می شوند. چنانچه شعر به رغم استفاده از چاشنی پرقدرت " آشنازدایی " از مرحله ی متن فراتر نمی رود و هیچ تسخیر و تصویر شاعرانه ای در پرده ی جدید شاهنامه روی نمی دهد :

رودابه هر روز غروب
سر اتوبان پرسه می زند
انگار کیف پولش را گم کرده است

مادر
هر شب جمعه
شمع روشن می کند
و تا صبح پایشان می نشیند
تا آب شوند
او هر شب
خواب جهیزیه
برای دخترانش را می بیند


شاعر می بایست ( البته اگر می خواست و می توانست ) این جملات را مخیل تر و مستعارتر بنویسد . دقیقا مثل " غرق شدن در گلهای قالی " که خواننده را در برداشت های متنوع آزاد می گذارد. اما آنچه شاهد بوده ایم به قدری ساده بود که ذهن برای کشف آن به تکاپو نمی افتاد و به دور و نزدیک ناخودآگاه سفر نمی نمود.

مورد دوم بی دقتی شاعر در تایپ شعر است :

شال می یابد ( می بافد )
به چشم پدرش خیره می شوم ( می شود )
کاش سهراب رستم را می کشد ( می کشت )


مورد بعدی " عدم پوشش جملات نخستین " در شعر است . منتظر بودم که یا به شکل تصدیر ( رد الصدر ) و یا " مقابله " بتوانم برای چهار جمله ی نخست ، توجیهی بیاورم . اما نتوانستم راز حضور چهار جمله ی خبری اول شعر را متوجه شوم . که اصلا برای چه آمده اند؟


با این همه نمی توان پتانسیل معنایی و رویکرد متفاوت شعر را نادیده گرفت . همذات پنداری سراینده با عناصر اسطوره و استفاده از آنها برای موضوعی دورتر از حماسه نیز جالب توجه بود.


امیدوارم خواب آلودگی ام روی مطلبی که نوشتم، تاثیر منفی نگذاشته باشد.