چند رباعی (۸)

هر گاه که سرشارِ منم با من باش
نزدیک‌تر از جان و تنم با من باش
وقتی که به خویش می‌رسم از عشقت
در لحظه‌ی عاشق شدنم با من باش

.......................................


ای خاکِ پر از خاطره‌ی حاصلخیز
ای خاک وطن، از تب رویش لبریز
در جان تو ریشه کرده آواز کهن
از هزاره‌ی تمدنی شورانگیز

......................................


این خاک به دور از نفس ایمان نیست
آواش به جز نام خوش ایران نیست
ای کاش دوباره گل کند در این خاک
یک خانه‌ی خوش‌خاطره که ویران نیست

......................................

بر اسب، سوار، بی‌امان می‌تازد
تا آخر قصه بی‌گمان می‌تازد
آن یکه‌سوار عاشق از اول عشق
تا لحظه‌ی آخر جهان می‌تازد

.......................................



او قصر بلند قصه را می‌سازد
در قصه به یار خویش دل می‌بازد
با یار، سوار می‌شود بر اسبش
از عشق به سمت بی‌کران می‌تازد

....................................


شبنم حکیم هاشمی