حلالم کن

ای دل نبودم من برایت صاحب خوبی حلالم کن
یا اینکه همراه و رفیق و یار محبوبی ، حلالم کن

ای سینه از اینکه تو را سوزانده ام هردم ببخشایم
یک لحظه آرامش که نه، هر لحظه آشوبی حلالم کن

ای استکانی که همیشه یار تنهایی من بودی  !
با جرعه هایت میشدم دلداده مغلوبی حلالم کن

ای بغض مانده در گلویم از تو هم شرمنده ام حالا
هر شب میان پا گرفتن هات سرکوبی حلالم کن

ای گونه ی پژمرده روزی سیب سرخی بودی و گلگون
مادام از چشمان اشک آلوده مرطوبی حلالم کن

ای قلب تنها بار دیگر معذرت می خواهم از تو چون
در زیر پایم له شدی بر سینه مصلوبی حلالم کن

احساس نابت را نفهمیدم گرفتم حس و حالت را
خنجر کشیدم روی تو ، زخمی و مضروبی حلالم کن 

جبران کنم این حجم تحقیر و جفایی که روا دیدی
باید به آرامش رسی تا مرزِ مرغوبی ، حلالم کن

در حقِ تو بسیارها بد کرده ام ،  آزردمت عمری !
من را از اینکه اینقدَر آرام و محجوبی ، حلالم کن

یک شب نشد دست نوازش بر سرت باشم به جای آن
بر سطر سطرِ شعرها با درد مکتوبی ، حلالم کن

خواهد گذشت این روزهای تیره ات ، سردر گمی هایت !
لطفا اگر از عشق بی اندازه معیوبی ، حلالم کن

دیگر نمی خواهم مُعذب باشی ای قلب ستمدیده !
ای دیده بعد از این به جای "پونه" منصوبی ،حلالم کن



افسانه_احمدی_پونه