به کام ِ حیض ِ هر ماهت بنوشان خون ِ جانت را
به جام ِ دیده ات پر کن تو درد ِ استخوانت را
شبی با جمله ی زاهد حلال ِ دیو ِ مردانی
به جوش آور به یک واژه دل ِ آتشفشانت را
بریز از خون ِ اندامت به روی ِ باور ِ مردی
کسی هرگز نمی بیند همین درد ِ گرانت را
سکوتت از سخن سر شار و حرفت را نمی فهمد
بسوزانی به دشنامی سرْانگشت ِ زبانت را
تن ِ بکر و نجیبت کو؟میان ِ بسترِ مردی
که چون گرگی طمع دارد لحیم ِ داغ ِ رانت را
زمینت بارور باشد بکارد تخم ِ نسلی را
به امیّد ِ پسر بچدن دهد او آب و دانت را
تمام ِ سرزمینت را بگیرد ریشه ی بذری
به قعر ِ او بنوشانی وجود ِ جاودانت را
ترک خوردی به یکباره تمام ِ عشق ِ تو سر رفت
به روی ِ سینه و پهلو ببین رنگین کمانت را
و تف کردی زنی دیگر به دنیای ِ زنیت ها
به نسل ِ بعد ِ خود بنگر ببین زخم ِ زمانت را
به آغوشش بگیری تا ببوسی کودک ِ او را
بریزی در دهان ِ او شراب ِ استکانت را
تمام ِ سهم ِ تو باران ، غروب ِ عمر ِ تو ابری
بگیر از نسل ِ مادر ها تو حق ِ آسمانت را
تکراریست؟؟