آمادهٔ اعزامم

در دایره ی دنیا هر چند که گمنامم !
با تلخیِ این عمرم محکوم به اعدامم

سرگرم گناهانی در خلوتِ جانکاهم
من سلسله جنبانِ ساقی و می و جامم

درجا زدنم عشق است با این قدم لنگم
با حالِ خرابی در ، پیمودنِ این گامم

پله پله افتادم از چشمِ دلم حالا ؛
نوجونی ام رفت و بی خیالِ یک کامم

پلکی نزدم بر هم جان هم برسد بر لب
با این همه بی خوابی افتاده ی در دامم

دنیای غریبی بود این شیوهٔ جان دادن
با هر نفسش مردم ، من زندهٔ ناکامم

تورات و یهودا را انجیل و مسیحا را
زرتشت و اوستا با اسلام به الزامم 

هم دختر و هم مادر هم خواهر دنیایم
شیرین تر از این مغزِ خوشمزهٔ بادامم

دنیا نشدم خسته از چرخ ستمکارت
انگار نه انگارم ،ناپخته ام و خامم

پرواز نمی خواهم با اوج غریبم من
میخندم و میچرخم تا لحظهٔ اتمامم

هم ناخوشی ام دادی هم درخوشی افتادم
رفتم به فراموشی ، خورشیدِ لبِ بامم 

امشب به سبکبالی مانند پرِ کاهی ؛
خالی ام و بی بارم ، آماده ی اعزامم

از باغ و بَرت دنیا ، یک برگ نصیبم نیست
جز "پونه" کسی نشنید این شیونِ آرامم

 

افسانه_احمدی_پونه