بوریای فرسوده

مست در ژرفای شهر بی تپش
با حصیری تیره از اجداد دور
سرخوش از رقص حنابندان دیو
در صف اجباری مشق ظهور

خاک غم پاشیده بر آیینه ام
آب زم پوسیده بر پارینه ام
قلب من هر تکه اش صد تکه شد
نور,کم تابیده بر نشمینه ام

جانیان و قاتلان خندان کنان
عارفان و هاتفان گریان کنان
واعظان و موبدان لنگان شدند
لولیان و خولیان نالان کنان

روح او بر پیکرش تحمیل شد
زندگی اش بعد او تحلیل شد
قبل رفتن گفتنش دیوانه بود
بعد رفتن دمبدم تجلیل شد