تاتی تاتی

درست شکل ِ منی
شکل ِ جمجمه ی ترک خورده ی خورشید
که همین چند ساعت ِ پیش
در تابوت ِ عصر بردندش که نمی دانم کجا چالش کنند

من این را از زخم ِ گوشه ی اشکت فهمیدم
که حالا هول برم داشته ،
دردم آمده ،
و شعر را شش ماهه  فارغ شده ام

بگذار شاعران ِ خیلی شاعر
گوش ِ فرزندم  را بپیچانند و تحقیرش کنند
مثل ِ مادرم
که صدای پهناور دستش
هنوز در  پس ِ کله ام سوت می کشد
- خاک بر سرت -
زلف و عینک و ریش ِ بزی که شاعرت نمی کند
و من تازه می فهمم
چرا پدرم از تمام شاعران  شاعرتر شد
حالا
در این عرضه گاه ِ تعصب
تنها  تو هستی که می دانی
چقدر زور می زنم تا دردهایم را ساده تر  بزایم

بگذار با تو ساده بگویم
که چقدر شکل ِ منی
دلتنگ ِ هوایی هستی که پوسیده نیست
و دلت برای سَروی  می سوزد که در اتاق روئیده !
و سقف ها ...
آه ...
سقف هایی که سهم ِ آسمان مان  را
دست رشته بازی می کنند !

پرده ها را کنار نزن مخاطب
پنجره خیلی هم که مرام بگذارد
تنها حسرتمان را به گوشه ی آسمان گره می بندد
اصلا می دانی ؟!
گور ِ  پدر ِ آسمان
آسمان باشد برای همان شاعران ِ خیلی شاعر
و آن شاعری که از تمام شاعران شاعر تر شد !

همین قدر که کبوتر بچه ی  علیل ِ شعرم
در  آسمان ِ آبی ِ چیت ِ  دامنت
تاتی تاتی  کند
برای دلخوشی من کافی ست ....

م.ی لولی وش / از مجموعه کبوترانه