تنگدستی

غم میانِ سینه ام چون آتشی سوزان شده     
در شرارش دل به همراهِ جگر بریان شده    
سیلِ گلگونِ سرشکم ‌ کاید از بشکسته دل    
آبیارِ سرو و ریحان و گلِ بستان شده         
روزِ شادی باشدم از رنجِ یاران ناشنا        
آشنا روز و شبم با غصّه ٔ دوران شده     
کی توانم جام خوشبختی بنوشم در فراغ   ؟ 
تا به خوانِ شوربختی هموطن مهمان شده 
سر بزیر از تنگدستی شرمسارِ اهلِ خود
برتر از این زندگانی مرگ را خواهان شده
گفته شد نیکو ، بنی آدم بُوَد اعضا‌‌یِ هم       
آدمیّت پس در این نکبت چرا پنهان شده ؟  
رنجِ انسان دیدن و بی اعتنا بودن بدان     
دور، از انسانیت دان هرکسی کو آن شده   
راحتت چون زاهدی شد راحتِ خلقِ خدا 
شهدِ آسایش نصیبت با چنین احسان شده