ﺑﻌﺪ ﻣﺮﮔﻢ ﺻﻮرﺗﻢ را ﺑهر دﯾﺪن وا ﮐــــــــﻨﯿﺪ
ﺳﺮﻣﻪ ﺑﺮ ﭼﺸﻤﻢ ﮐﺸﯿﺪ ،اﯾﻦ دﯾﺪه را زﯾﺒﺎ ﮐﻨﯿﺪ
ﮔﺮ ﺑﺨﻨﺪد اﯾﻦ ﻟﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻦ در ﮐﺎر ﻧﯿـــﺴﺖ
آن ﺟﻤﻮد اﺳﺖ ﺑﯽ ﺧﺒﺮ ،آن ﻋﻠﺘﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﺪ
ﮔﯿﺲ ھﺎﯾﻢ ﺷﺎﻧﻪ زن،آن را ﭘﺮﯾﺸﺎن ﮐﻦ ﺑﻪ آب
ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﻦ اﯾﻦ وﺻﯿﺖ،ﻋﺸﻖ دل رﺳﻮا ﮐــﻨﯿﺪ
ﮔﻮرﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﺮب داﻏﯽ ﭘﺮ ﮐﻨﯿﺪ ،ﯾﺎ ﺧﺎک رس
ﺟﺎی آن ﺳﻨﮓ ﻟﺤﺪ،ﯾﮏ آﯾﻨﻪ آن ﺟﺎ ﮐﻨـــــــﯿﺪ
ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ روم از ﯾــــــــــﺎدﺗﺎن
دورﺑﯿﻨﯽ را ﺑﻪ ﻗﺒﺮم، جان من بر پا ﮐﻨـــــــــﯿﺪ
ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﭼﻮن دود ﺷﺪ ﺑﺎ روح ﻣﻦ ﺷﺪﺑﺮھﻮا
ای درﯾﻎ از ﺑﺎورت،افکار خود ملغی ﮐﻨﯿﺪ
ﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاﺑﺖ ﻣﺮده ام ،ﮐـﻦ ﺑﺎورم
ﺟﺎی ﻣﻦ اﻣﻦ اﺳﺖ ﺧﯿﺮاﺗﯽ ﺑﺮاﯾﻦ ﺷﯿﺪا ﮐﻨﯿﺪ
ھﺮ ﭼﻪ ﺑﻮدم در ﮐﻨﺎر اﯾﻦ و آن در ﺑﯿـــﮑﺴﯽ
روز ﻣﺮﮔﻢ ﺑﯽ ﮐﺴﻢ، با اشک خود غوغا کنید
اﯾﻨﮏ آﻧﺠﺎ ﻣﻦ ﺧﻤﻮﺷﻢ، ﺳﺎﮐﺘﻢ، ﺑﯽ ھـــﻤﺪﻣـﻢ
ﺑهر ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻣﻦ، ﻧﻔﺨﯽ در آنُﺳﺮﻧﺎ ﮐــﻨﯿﺪ
ﺳﻨﮓ ﻗﺒﺮم را ﻣﺴﻄﺢ ﺑﺮ زﻣﯿﻦ ﺑﮕﺬارﺧﻮب
ﺗﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺧﺎﮐﯽ و شیون چو واویلا ﮐﻨﯿﺪ
ﺳﻨﮓ را ﺳﻮراخ ﮐﻦ ﻋﮑﺴﻢ دروﻧﺶ ﺟﺎ ﮔﺬار
ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ آﺳﻤﺎن را ،شیشه ا ش دولا کنید
گر گذر کردی تو روزی دیدی اینجا نیستم
آب بر سنگم مپاشید روح من احیا کنید
ھﺮ ﮐﻪ آﯾﺪ ﺑﯿﻨﺪ آن ﻋﮑﺴﻢ ﮐﻪ ﻗﺎﺑﺶ ﮐﺮده اﯾـﺪ
گوید اینجا شاعری بود قبر من لمپا کنید
آﻣﺪم دﻧﯿﺎ و ﭘﺮوﯾﻦُﻣﺮده درﻣﯿـــــــــﻼد ﻣﻦ
ﺳﻦ و ﺳﺎﻟﺶ ھﻢ ﺑﻪ ﺗﻘﻮﯾﻤﯽ، ﺷﻤﺎ حاشا ﮐﻨﯿﺪ
ﮔﺮ ﺑﻤﯿﺮد ﺟﺴﻢ ﻣﻦ،آﻻﻟﻪ ای دﯾﮕﺮ رﺳـــــــﺪ
ﺳﺎﯾﻪ ﺑﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﻣﺰارم ﻻاﻗﻞ ﺑﺮ ﭘﺎ ﮐﻨــــــــــﯿﺪ
...................................................
در روز ﻣﺮگ ﭘﺮوﯾﻦ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪم
و در ﺳﻦ ﻣﺮدﻧﺶ ﺷﺎﻋﺮ
اﻣﺎ اﻣﯿﺪوارم اﺷﻌﺎرم دﻟﯽ ﻧﺮﻧﺠﺎﻧﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺮﮔﻢ آﻧﻘﺪراﻋﻀﺎی ﺑﺪﻧﻢ را اھﺪا ﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻗﺒﺮ ﻧﺒﺎﺷﺪ زﯾﺮا آﻧﻘﺪر ﻓﺎﺗﺤﻪ ام را در زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻧﺪه اﻧﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از
ﻓﺎﺗﺤﻪ ﺑﯿﺰارم...
ﺗﻘﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﭘﺮوﯾﻦ اﻋﺘﺼﺎﻣﯽ-روﺣﺶ ﺷﺎد