گم شده در هذیانِ واژه‌ها

به نام خالق. واژه
استاد مالمیر گرامی سپیدی را سرودند که میخواستم چند سطری در مورد آن بنویسم:
شب، تَنِ بی‌تابِ من، کوچه، هذیانی از سایه‌ها
ماه، تَکّه یخی در فنجانِ قهوه ی تلخِ من

مجنون، لیلی را در وهمِ آغوش می‌بیند
عاقل، منصور را در آینه ی جنون می‌بیند

مثنوی، غزل، رباعی، چه فایده‌ای دارد؟
وقتی کلمات، خنجر می‌شوند و قلب را می‌رَنَند

قاصدک، پیام آورِ مرگ است
آسمان، تابوتِ ستاره‌ها

موج، صخره را می‌شکافد
خاک، جسدِ گل‌ها را می‌بلعد

کاروان، در گردبادِ جنون گم می‌شود
محمل، به سویِ هیچ سفر می‌کند

خنجرِ شب، قلبِ واژه را می‌بُرَد
قصه، در دردِ حقیقت غرق می‌شود

من، گم شده در هذیانِ واژه‌ها
تو، سایه ای در آینه ی تاریکی

ما، دو نیمه از یک هیچ
هیچ، همه چیز
شاعر شعری را در شکایت از زمانه در نا امیدی سروده است و از بی تفاوتی جامعه گله‌مند است

شب، تَنِ بی‌تابِ من، کوچه، هذیانی از سایه‌ها
ماه، تَکّه یخی در فنجانِ قهوه ی تلخِ من

شاعر در این بیت به زیبایی بی‌تابی و سر در گمی خود را با به تصویر کشیده و نور مهتاب نه تنها قلبش را گرم نمی کند بلکه فنجان قهوه تلخش را ( غصه‌هایش را ) مثل تکه یخی منجمد نموده و اجازه‌ی آرامش نمیدهد

مجنون، لیلی را در وهمِ آغوش می‌بیند
عاقل، منصور را در آینه ی جنون می‌بیند

خنجرِ شب، قلبِ واژه را می‌بُرَد
قصه، در دردِ حقیقت غرق می‌شود

قاصدک، پیام آورِ مرگ است
آسمان، تابوتِ ستاره‌ها

شاعر گرامی از دنیایی که از عدم وصال مجنون به لیلی و از دیوانگانی که منصور عاقل را دیوانه می‌پندارند شکایت دارد و دائما منتظر خبر ناگواری از جانب قاصدک خوش خبر است و از آسمان شاکی‌ست که فقط مانند تابوتی ستارگان را در خود جای داده است
اگر شاعر از واژه‌ی می‌درند به جای می‌زنند استفاده میکرد بهتر بود چون صفت خنجر شکافتن و دریدن است

خنجرِ شب، قلبِ واژه را می‌بُرَد
قصه، در دردِ حقیقت غرق می‌شود

من، گم شده در هذیانِ واژه‌ها
تو، سایه ای در آینه ی تاریکی

انگار دیگر کاری از دست واژه‌ها بر نمی آید و شاعر شاکی است که سلسله‌ی واژگان ، هذیانی در نظر مخاطب شده

ولی وظیفه‌ی شاعر و نویسنده گفتن حقایق است حتی اگر در تنهایی به چاه بگوید

واژه‌ی « هیچ» سه بار تکرار شده که از زیبایی شعر میکاهد
سپید زیبایی سرودید استاد مالمیر بزرگوار
واقعا لذت بردم آفرینها