مجنون

بَر آنم با رُخی گلگون بمیرم
فُتاده بین خاک و خون بمیرم
به صحراها دوان دنبال لیلا
خراب و واله و مجنون بمیرم
چنان فرهاد اندر سوگِ شیرین
ز فَرطِ عشق روز افزون بمیرم
و یا چون عابرانِ معبر ِ عشق
به خون غلطیده در کارون بمیرم
جنون باشد اگر از عشق مردن
همان بهتر که من مجنون بمیرم
نمیخواهم که در بستر بمانم
ز بَزم عاشقان بیرون بمیرم
و یا چون بی کسان تنهای تنها
شبی در خلوتی محزون بمیرم
دلم خواهد چنان آرش به البرز
چو «همت»در دل مجنون بمیرم