نیامده

دیری است که در جهان ما شادی نمی آید
چندی است کز هیچ کس فریادی نمی آید

تادردهان هیچ مردی عشق شیرین نیست
از بیستون ها بانگ فرهادی نمی آید

نشسته بر دشت دلم ،غبار تنهایی
به هر طرف که می روم بادی نمی آید

کنجِ قفس هر شب در تمرین پروازم
هرچند که آن فردای آزادی نمی آید

خوشبختی ما در به در می گردد و افسوس
مسافری است که سمت این وادی نمی آید

تا کدخدا مشغول میزبانی دزدان است
از باغ ها سیبی به آبادی نمی آید

 

حسین وصال پور