بید مجنون

شعر اعتراضی زیبایی ست..
درود غزلسرای توانا..
برقرار باشید..

غزلی ناب و زیباست
دستمریزاد

شعر خیلی خوبی بود

برقرار باشید .

چقدر زیبا سرودین

قاضی شرع به قانون کهن اندیشان
در ترازوی یقین سنگ گمان می‌ریزد

زنده باشید

درود برشما

🍁🍀🍁🍀🍁🍀🍁

لذت بردم
دستمریزا
موفق وپیروز باشید
درود برشما

درودبرشما زیبابود 🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹
🌺🌺🌺🌺🌺
🪻🪻🪻🪻
🌼🌼🌼
🥀🥀
💮💙💙💙💙💙💙
🩵🩵🩵🩵🩵
🩵💙💙💙
💙💙💙
🩵🩵
💙

درود بر شما و غزل زیبای شما

درود برشما جناب دانشی
شعر فوق العاده زیبایی بود

درود وعرض ارادت
بسیار زیباست وعالی
موفق باشید

درود بر شما جناب آقای دانشی عزیز
چه زیبا سروده آی‌ از شما خواندم دستمریزاد دارید
🙏🙏🌹🌹🌹🌹🌹🌹🙏

آه یلدا ! شب گیسوی تو را پایان نیست ؟
سایه ات خواب به چشمان جهان می ریزد

درود جناب دانشی
بسیار زیباست
مرحبا

درود بر شاعر و شعر
به‌به!
شعری بسیار ارجمند و زیباست با بیانی روان و رسا و گویا.
در دو بیت نخست، در واقع یک واقعیت یا پدیده از دو نگاه یا از دو زاویه دیده و دربارۀ آن گفته شده است تا دومی مکمّلِ اوّلی باشد:
«خاک آوار اگر بر سرمان می‌ریزد
سقف پوسیده‌ی هر ساختمان می‌ریزد
بید مجنون گله از هیزیِ پاییز نکن
برگ پیری‌ست که با باد خزان می‌ریزد...»

یکی از آن دو (بیت نخست) رابطۀ علّت و معلولی دارد یعنی علّت ریختن آوار بر سر ما این است که سقف ساختمان ما پوسیده است و آشکار است که سقف فرسوده، یا به بیان شاعر «پوسیده»، کم‌کم و سرانجام به یکباره فرومی‌ریزد. این ساختمان ساختۀ دست آدمی یا آدمیان است.
بیت دوم تقریباً همین مفهوم را بیان می‌کند امّا با شاهدی از طبیعت، نه از مصنوع بشر. شاعر به بید مجنون می‌گوید: این که برگهایت با وزش باد پاییزی (با رقص مرگ) فرومی‌افتند، تقصیر پاییز نیست پس از او گله نکن بلکه عمر برگهایت به آخر رسیده ‌است و این قانون طبیعت است نه ستمگری خزان.
این که شاعر از میان این همه مظاهر و مناظر و پدیده‌های طبیعی، «بید مجنون» را برگزیده، حتماً دلیلی داشته است.
تا اینجای شعر، شاعر می‌خواهد بگوید که پیدایش و فروپاشی، یا ظهور و ناپدید شدن برخی پدیده‌ها بدیهی یا طبیعی است و جز این نمی‌توان چشم داشت؛ مثل همین دو موردی که در دو بیت نخست شعر گفته شد.

امّا بیت بعد چنین نیست؛ یعنی در بیت بعد، ظاهراً چیزی طبیعی و بدیهی را نمی‌گوید بلکه تناقض عملِ «ماه» با واقعیتِ در جریان را نشان می‌دهد؛ هرچند که در نهایت، انگشت اشاره به همان سوی است:
«آسمان نقشه‌ی ویرانیِ خورشید کشید
ماهِ ما بر لبِ مرداب زبان می‌ریزد»؛
منظور از «آسمان» در اینجا روزگار است و خدایگانانش و...
بیت می‌گوید که روزگار نقشه کشیده است که خورشید را ویران کند، آنوقت «ماهِ ما» مشغول زبانریزی بر لب مرداب است! (یعنی مشغول معاشقه بر مرداب است). ماهی که نورش را از خورشید می‌گیرد یا اصلاً نفهمیده است که دارند خورشید را ویران می‌کنند! یا آن را فهمیده است ولی نفهمیده است که یکی از عوارض ویرانی خورشید، نابودی خود اوست...
ای ماهِ فلان فلان شده! تو اگر به فکر خورشید نمی‌توانی باشی، دست‌کم به فکر خودت باش! که اگر خورشید ویران شود، تو همان گوی سیاه بدترکیب خواهی بود نه «ماه» زیبا؛ زیرا:
سویِ خورشید تو را روشنِ شبها کرده‌ست.
و دقّت شود به این گفته که ماه بر لب «مرداب» بهمان کار می‌کند و نگفته است مثلاً دریا. این گونه گزینشها نشان میدهد که ما با شاعری سخندان و سخن‌شناس روبرو هستیم.

ابیات بعد نه تنها از هر توضیح و تفسیری بی‌نیاز است، بلکه فریادزنانند:
«زنگ بیداری تاریخ پر از فریاد است
اشک ایران من از قاب زمان می‌ریزد
قاضی شرع به قانونِ کهن‌اندیشان
در ترازوی یقین سنگِ گمان می‌ریزد...»

به‌به! چقدر زیباست این سنگِ گمان در ترازویِ یقین ریختنِ...
و چه متناسب است این شعر با زمان و مکان!
حافظانۀ امروزی‌ست.
و ابیات دیگر همینطور زیبا و زیباترند امّا شرح همۀ آنها در چنین فضا نمی‌گنجد.
شعر با بیتی امیدنشان به پایان می‌رسد:
«فصل تاریکی و خوش‌رقصیِ غم می‌گذرد
زندگی نور به تقدیر جوان می‌ریزد.»

لب مریزاد شاعر
سپاس فراوان

چو ایران نباشد تن من مباد (حکیم فردوسی).

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃

🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃

🍃🦜💐🍃🦜💐🍃🦜💐🍃
☆☆☆☆☆
آقای دانشی

درود بر اندیشه و احساس زیبایتان

☆☆☆☆☆
🍃🦜💐🍃🦜💐🍃🦜💐🍃

🍃🌺🍃🌺🍃🌺🍃

🍃🌼🍃🌼🍃🌼🍃

🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃

🍃🌷🍃🌷🍃🌷🍃