پاییزانه

آذر با بهار بست
تا
هوای  پاییز را از سر باغ بیرون کند
صدایی نیست
ماه برگریزان
بغض را در هوا خفه می کند
ما زیادی به بهار بها دادیم
پاییز را دست کم گرفتیم
وقتی کودکی مان در حیاط ،خلوت باغ می گذشت؛
با خیال بهار خوابیدیم
زمان در جا خشکش زد.
مثل شاپرک های اتاق قالی
مثل عطر چای ذغالی
تا به خود آمدیم
بوی پاییز از گنجه مادربزرگ پرید 
زمان ایستاد
اما "لحظه "رودی شد طویل، در پیچ و تاب زندگی
آن شبی که صبح را حامل بود؛
زمین آغوَش گشود
سحر تابید
صدایی از کوچه های خلوت روز گذشت
دل چروکیده چمن را چنگ می زد
در نیم روز کسالت آور زمین ،
نعش ترا  بر دوش ،کوچه به کوچه دفن می کرد