کابوسِ شیرین

در کالبد ما، 
چه دمیده است روزگار؟
که مرده ایم، در قعرِ زندگی
چه خوانده اند 
شیاطین به گوش ما
که خفته ایم، آرام 
بر عرشهٔ درهم شکستگی
تغییر پذیر نیست، 
منطقِ مرگ و سکوت و جیغ
طبیعتِ دریاست، جزر و مد
توفان، چگونه قابل انکار می شود؟
وقتی که در تهِ چشمانِ ناخدا،
تصویر ترس، پدیدار گشته است
در متن کدام قصه، کدام کتاب؟ 
از عشقِ فرشته ای
به شیطان نوشته است 
با نسخهٔ کدام مفتی فرتوت می توان؟
تشنه بود و ننوشید،
ز چشمهٔ هستی، شراب عشق
این خط و این نشان
این خاک و این زمان
قدری صبور باش
با عزمِ استوار، بر باورت بمان
که تماشای دیو،
در کنج یک قفس
شیرین ترین
قسمتِ کابوسِ زندگی است