بزن باران

نزن باران که ما را آب برده
پناهِ بی کسان را خواب برده
غلامان را به ذلت وا مدارید
اگر امروزشان ارباب برده
الا رستم خدای نوش داروست
اگر روح از تن سهراب برده
به اقیانوسِ چشمان تو سوگند
غرورم را بدان مرداب برده
شناور شد دلم در عشق اما
چه سودی ماهی از قلاب برده
مثال گیسوان ات را ندیدم
به هر راهی که پیچ و تاب برده
مرا از چشم و چال خود مینداز
که دل را آن شراب ناب برده
گهی طاقت به تاق آید خدایا
چه کس این نعمت از بشقاب برده

حمید شیخی   ۱۴۰۲/۰۸/۱۷