شعر

به دنیای بدون نور من مهتاب آوردی
به باغ خشک دل با خنده هایت آب آوردی

شب کنعانم از هجر تو تاریک و پر از غم بود
تو با عطرت برایم دیدن و مهتاب آوردی

شبان از حمله های فکر بودم تا سحر بیدار
ولی تو آمدی ، بر چشم هایم خواب آوردی

گهی طوفان تر از دریای زیر حمله ی بادم
تو اما زیر طوفان های تندم تاب آوردی

جهان بی تو غرق لحظه های ناخوش و بد بود
برای من ولی تو لحظه هایی ناب آوردی

زلیخا وار میخواهی مرا در عصر بی عشقی
تو چون مجنون برایم قصه ای نایاب آوردی

درون چشم هایت دیده ام من قدرت حق را
تو با چشمت برایم سجده و محراب آوردی