جملات قصار- دلنوشته ی هبوط ( بهای آدمی )

"بهاي أدمی بهشت است، ارزان نفروشیم"
هبوط به بهای از کف رفتنِ بهشت،واقع گشت،
چنانکه جنابان حوا و آدم [ع] با تشخیص خویش و درراستای منفعتی که مُبتنی  بر شاخص های ادراکشان بود بهشت را باختند. در واقع به حکم عقلی که حتی قادر به تفکر در چیستی خویش و خالق نیست،
"گوهری؛طفلی به قرصی نان دهد" مثال کودکی که فارغ از باور و خرد ، قدر و منزلت گوهری که در کف دارد نمی داند و به وقت غلبه ی گرسنگی، به حکم عقل(همان غریزه ی متعالی که در جانداران مختلف متفاوت است) گوهر بی مانندش را با قرصی نان معاوضه می کند! گوهری که می تو انست برایش منشأ ِ نان و آب و جلال و شوکتِ جاودانه باشد.
-اما!! یزدانِ پاک، مهرش را پراکند و اشرفیت را با "دل و باور و خِرَد" و "راه"،زینت داد و بنیانی نو...، تا اینبار ابناء ٍ بشر با چراغ اشرفیت ،بهشتی جاودانه بسازند،شاکر باشند و نعمتِ نور را از سرِنقصِ تشخیص، به کتمان و کُفران  نیامیزند.
حق تعالی زیبا می فرماید: "اِنا هدیناه السبیل اِمّا شاکرا اما کفورا"

"مهران قزلباش، با تاثیر از فرمایش زیبای حضرت علی (ع)"