قفس زندگانی

بی تو ای یار چه بگویم از دل بی کسم

نشانی از زندگانی نیست در این قفسم
من به ماتم زده ای بیش نِیَم زهجر یار
زعشق بی وفایی که کردمش ترک دیار
من زیار بسی رنجیده ام نمیکنم شکوه
یاری که دروغ عمری کرده برایم عشوه
اهل این دیارم اصلیست نکنم فراموش
اصل چراغست که بی وفا کرد خاموش
آخر این عشق چیست که گشتم گرفتار
عشقی که آخر ندارد میکند ذلیل وخوار
من به ستم زکودکی کرده ام چشمم باز
به شاید طالعم بود که من کردمش آغاز
زین ره نکردم بر کسی من حرفی بگوش
پشیمانی چه سودی که کرد زسرم هوش
نکردم من از این عشق بر کسی گلایه ای
یا که بندازم تهمت به  هر کسی کنایه ای
کردند پند بسیار که این عشق ندارد سود
اما چه سودی هوش و عقل که زسر نبود