سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید
منو کاربریمعرفی شاعران معاصرانتشار ویژه ناب
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
♪♫ صدای شاعران ♪♫پر نشاط ترین اشعار۱- طولِ شب ۲- ☄️ شب یلدا☄️ ۳- بمکید ۴- سه شعر کوتاه ۵- کفر و دین .. ۶- فال حافظ🤍 ۷- ...بازار جیگر... ۸- خیالت ۹- رباعی ۱۰- سرگردان 561 حمایت از شعرنابکانال تلگرام شعرنابتقویم روزيکشنبه 2 دی 1403 22 جمادى الثانية 1446 Sunday 22 Dec 2024 |
اشتراک گذاری این شعر
۵۰ شاعر این شعر را خوانده اند
افسانه پنام (مولد)،سید محمدرضا لاهیجی،علیرضا حاجی پوری باسمنج راوی عشق،محمدرضا آزادبخت،عليرضا حكيم،ابراهیم آروین،محمد محمدنژاد(آشوب)،مهرداد عزیزیان،سیده نسترن طالب زاده،مروی(ضیغم)،آرش رضایی،منیژه قشقایی،جمیله عجم(بانوی واژه ها)،مجتبی شفیعی (شاهرخ)،مهدي حسنلو،سید هادی محمدی،ابوالحسن انصاری (الف رها)،علیرضا محمودی،جواد کاظمی نیک،محمد رضا خوشرو (مریخ)،مرضیه رضایی (رها)،مریم کاسیانی،آرزو عباسی ( پاییزه)،بتول رجائی علیشاهدانی(افاق)،اصلانی (امی)،محمد قنبرپور(مازیار)،منوچهربابایی،افروز ابراهیمی،امیر جهان بخش،سعید صادقی (بینا)،نیلوفر تیر،علی نظری سرمازه،معصومه خدابنده،یونسی یونس،نرگس زند (آرامش)،فرشید به گزین،عباسعلی استکی(چشمه)،راضیه خضری،رامینا یاراحمدی،حسین شفیعی بيدگلی،روح اله سلیمی ناحیه،زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)،رویا ادیب (نازبانو)،حدیث ابراهیمی (سوگند)،فرامرز عبداله پور،مهدی محمدی،مجید کریمی(شوریده)،دانیال حاجی زاده (اشک)،آوا صیاد،پیام مفخم
نقدها و نظرات
 چهارشنبه ۱۲ مهر ۱۴۰۲ ۱۲:۴۸
درود آقای لاهیجیبسیار زیبا بود مستفیض شدم  
 پنجشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۲ ۲۰:۲۳
زیرِ نبضِ بازخوانے ڪردنِ دار و طناب تہنشین گشٺم بہ ٺاریخِ ٺبِ رخدادها زیبا بود جناب لاهیجی عزیز برقرار باشید .  جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۲۱:۲۰
درود مجدد جناب لاهیجی گرامی بسیار بسیار عذرخواهی میکنم که دیر تقدیمی زیبایتان را دیدم. بسیار سپاسگزارم خداوند به قلمتان برکت بدهد. 🙏🙏🙏🌺🌺🌺  دوشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۲ ۱۶:۴۰
درود استاد عزیزبسیار زیبا و دلنشین بود
 جمعه ۲۱ مهر ۱۴۰۲ ۰۸:۱۴
درود سید بزرگوار سپاس از اشتراک شعر بسیار زیبا و نیز مطالب آموزنده در بخش دیدگاههای صفحهی جاری
 چهارشنبه ۱۲ مهر ۱۴۰۲ ۰۸:۴۶
سلام و درود بر سید بزرگوارمان جناب لاهیجی گرانقدرغزل زیبایتان را چندین بار خواند بسیار تا بسیار زیبا و پر احساس است زیبایی و شاهکاربودن این غزل حتی برمن بی سواد هم پوشیده نیست کاش دوستان دانا به واکاوی این اثر بپردازند که گمان می کنم درس ها خواهم آموخت سلامت و تندرست باشید
چهارشنبه ۱۲ مهر ۱۴۰۲ ۰۸:۴۹
 یڪنفس بـے هیچڪس نبشِ بیابانِ امیدگوش دادم از شنِ سَرخورده بغضِ بادها
 چهارشنبه ۱۲ مهر ۱۴۰۲ ۰۹:۲۲
قبرِ قرنے را شناسایـے غبارِ جملہ ریخٺپشٺِ ٺابوٺِ خیالم شیونِ شهیادها احسنت استاد
 پنجشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۲۱
سلام و درود بر شما جناب استاد بسیار زیبا بود از خواندنش لذت بردم همیشه سبز بمانید🌹🌹🌹
 پنجشنبه ۱۳ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۳۹
باید گفت: به شعرهایت سلامحتّی اگر سینوهه خیابانِ یکطرفه را از عینکِ برچشمِ ریل ببیند یا کمسوییاش به کمرویی پس دهد جوهر! برگ میداند هر پاییز درخت که کم میآورد تو آنجا خیالت بعداز خبرِ تبر دقُّالْباب میکند دق را مانندهتراز آوندها _ ریشهها نگران، رودخانه میشود نگاهت! شایدی در غارِ زبان نیست میدانند جنگل و دریا وقتی خوانا میخواند خودکارت سمفونیِ دلت را چشمزارِ ورق برق _ شعر لباسِ شایسته میپوشد! باید گفت: بسیار باید گفت: وقتی از شنبه تا آدینه لیلا تورا دوستدارد بی روزها و شبهایِ دیگر چکارهاند! باید دستهجمعی برایت دست تکان بی کیِ پایان دسته دسته برایت دست زد تو تمام قد دوستِ سکوتِ آیینههایی! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی. هنـد. دهلینو ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ فرانوشت  جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۱۲
درود و عرض ادب و احترامبسیار عالی و زیباست مانا باشید در شعر و شعور و ملات زندگی تون آغشته به عطر عزت باشد و خوشی های مادی و معنوی
جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۲۶
خانهٔ غمبادباد اگر بگیرد یاد گرایِ صورتِ گرامافون را صفحهاش در گوشاگوشِ چشماچشمم باله برقصد حتّی متولّدِ بهشتِ اردیبهشت دستِ پاییز را قطع پا نمیدهد هرگز به بُردارِ ختنهسورانِ برگ برگِ مرگ زیرا دهانم پروارِ صبح پر از پروازِ خورشیدست جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۴۱
مردم! مختصاتِ عشقهجرُالإحرامِ خورشیدست رخداد اگر در شمعِ شما دقیقاً همدقّتِ دقیقہ اطرافِ بینُالحرمینِ لبخند دل دود ڪنید! عزیزان یادتان باشد زادروزِ آنجاڪہ چشم بـےِ ڪے مڪث یادگارے مےگیرد عڪس زیاده از حد زیباست زیرا یڪ روزِ *فردا* اتّفاق میفتد ابر دڪمۂ دڪلمہ را باز ناگهان نامِ نگاهتان مےشود باران! عزیزان نشانـےِ خانۂ دوست شمالِ شهرِ شببو و شبنم و شالیزار جنوبِ جمهورےِ جلگہ و جنگل شرقِ شوقِ شوڪا و شهباز غربِ غمزهٔ غزال و نبوغِ غنچہ و اغواےِ آغازست! مردم! عزیزان! یادتان باشد! هرگز یادتان نرود! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی. هنـد. دهلینو ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ فرانوشت موشح جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۴۴
م: مردم! مختصاتِ عشقه: هجرُالإحرامِ خورشیدست ر: رخداد اگر در شمعِ شما د: دقیقاً همدقّتِ دقیقہ ا: اطرافِ بینُالحرمینِ لبخند د: دل دود ڪنید! ع: عزیزان یادتان باشد ز: زادروزِ آنجاڪہ چشم بـےِ ڪے مڪث ی: یادگارے مےگیرد عڪس ز: زیاده از حد زیباست زیرا ی: یڪ روزِ *فردا* اتّفاق میفتد ا: ابر دڪمۂ دڪلمہ را باز ن: ناگهان نامِ نگاهتان مےشود باران! عزیزان نشانـےِ خانۂ دوست شمالِ شهرِ شببو و شبنم و شالیزار جنوبِ جمهورےِ جلگہ و جنگل شرقِ شوقِ شوڪا و شهباز غربِ غمزهٔ غزال و نبوغِ غنچہ و اغواےِ آغازست! مردم! عزیزان! یادتان باشد! هرگز یادتان نرود! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی. هنـد. دهلینو ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ فرانوشت موشح تقدیم به دوست خوبم مهردادجانِ عزیزیان
 جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۰۱:۳۲
درودها جناب دکتر لاهیجی بزرگوار مانا و نویسا باشید به مهر
 جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۱۲:۲۵
درود بر شما جناب استاد لاهیجی بسیار زیبا بود
 جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۱۵:۴۳
زیباست 🍁
جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۱۵:۵۲
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تاجِ علاجِ حلاج ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ تفتیشِ عقایدِ نکن از پیش، خلاصه لاٰمذهبم و معبدِ بی کیش، خلاصه پیغمبرِ تنها نفرِ مکتبِ عشقم عارف بهمعمّایِ دلِ خویش، خلاصه جاوید اثر، اهلِ هنر، مسئلهدانم بیخود نکنم زاهد و درویش، خلاصه در چشمِ مناست آیهٔ آیینه، خودت را _ نَم لحظه نظر کن غلطاندیش، خلاصه اَلحق که اَنّاالْحق، حقِ مُطلق، حقِ حقحق خالق صفتم، بی تبِ تشویش، خلاصه سربسته ولی رَستهام از شاید و باید هیچم بله! امّا نه پیِ بیش خلاصه بگذار لبم وا نشود فاش بگویم: کافر به توأم، کم بزنم نیش خلاصه ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی.هنـــد. دهلینو ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ قطعه مقفا مردّف ۱۴۰۲/۷/۱۴ 2023-10-06 جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۱۹:۵۵
۞ الهی ۞گاه کاهم و گه کُه گاه به شعورم و گه به غرور هرچه خیر آید زِ توان تو برآید و هرچه شر در من زآید نادانی و ناتوانیام همّت برآن گمارد! ۞ الهی ۞ مردمان آیند و رَوند گاه به اوج نِشانند و گه به حضیضم خوانند نه از اوجآوران در حیرت مانم و نه از حضیض بُردِگان به غیرت که اوج در رزقِ با تو بودنست و حضیض از چشمِ تو اُفتادن! ۞ الهی ۞ گاه جوانم از خودت رخصتِ بهارم دِه گه پیرم وَز خودت فُرصتِ قرارم دِه گاه گرسنهام از خودت سیرم کن گه تشنهام وَز خودت تدبیرم کن! ۞ الهی ۞ عشق حق است مرا به عشقِ خود بسوزان مرا فنا کن بمیران که خستهام از جهان و جان! ۞ الهی ۞ خار و خسم بی تو بی دسترسم دادرسم تو ای همه کسم که: "مَنْ لِی غَیْرُک" ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی.هند ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۵۸
مارسلین لوریدان ایونس در سیزدهم آوریل ۱۹۴۴ همراه پدرش به آشویتس ـ بیرکنائو تبعید و در دهم مهی ۱۹۴۵ بهدست ارتش سرخ آزاد میشود. اما پدرش مثل ۴۵ عضو دیگر خانواده و خویشانش هرگز از اردوگاهها برنمیگردد. مارسلین هفتاد سال بعد، با کتاب «و تو برنگشتی» دوران هولناک اسارت و زندگی پس از آن را برای پدر ازدسترفتهاش روایت میکند!پارهای از کتاب: «خب، به تو فکر میکنم. پیغامی را که آنجا به دستم رساندی دوباره در ذهنم تجسم میکنم، تکه کاغذی چرک و کمابیش مستطیلشکل که یک گوشهاش هم پاره شده. دستخطت را میبینم که به سمت راست متمایل شده. کلاً چهار یا پنج جمله است و من به خاطر نمیآورم. اما از یک سطرش مطمئنم، سطر اول: «دختر کوچولوی عزیزم». از آخرین سطرش هم مطمئنم. امضایت، «اشلوئیم». بین این دو سطر نمیدانم چه بود. سعی میکنم به خاطر بیاورم اما نمیتوانم... امروز شاید بیاهمیت به نظر بیاید، اما آن کاغذِ چهارتا شده، دستخطت، قدمهای آن مرد از سمت تو به سمت من، ثابت میکرد که ما هنوز وجود داریم. آخر چرا یادم نمیآید؟ از آن نامه فقط اشلوئیم و دختر کوچولوی عزیزش برایم باقی مانده. هر دوی ما را با هم به اردوگاه فرستاده بودند. تو را به آشویتس، مرا به بیرکنائو... فقط عدهٔ کمی از زندانیها میتوانستند بین دو اردوگاه رفتوآمد کنند. او تعمیرکار برق بود و معدود لامپهای بلوکهای تاریک ما را تعویض میکرد. یک روز عصر سر و کلهاش پیدا شد... شنیدم اسمم را صدا میزند... به او جواب دادم «منم». کاغذ را گرفت سمتم و گفت «پیغام است از طرف پدرت. بالاخره روزی فرارسید که در مسیر همدیگر را دیدیم. نگهبان من رفته بود پیِ سنگشکستن و کشیدن واگنها و حفر کردن گودال در جادهٔ تازهساخت برای کورهٔ جسدسوزی شمارهٔ ۵... وقتی همدیگر را دیدیم تمام بدنهای بستگانمان هنوز سرپا بودند و حرکت میکردند. از صفهایمان بیرون زدیک و به سمت همدیگر دویدیم. من خودم را با تمام وجود در آغوشت انداختم... کمی بیشتر از چهلسالت بود... چهقدر از دیدنت خوشحال بودم! حسهایمان را از نو تجربه میکردیم، حس لامسه، لمس بدنی که دوستش داشتیم. این لحظه ممکن بود برایمان گران تمام شود، اما برای چند ثانیهی باارزش، سناریوی جانکاهی را که برای همهٔ ما نوشته بودند متوقف میکرد. یکی از نیروهای اساس مرا زد و هرزه خطابم کرد، برای این که زنها حق نداشتند با مردها ارتباطی داشته باشند. فریاد زدی: «دخترم است!» باز هم داشتی با تمام وجود از من دفاع میکردی. اشلوئیم و دختر کوچولوی عزیزش... آنجا سن و سال اهمیتی نداشت. هیچ منطقی بر اردوگاه حاکم نبود. تنها یک چیز مهم بود و آن وسواس در شمردن بود. دیر یا زود میمردیم و راه فراری هم نداشتیم... زیر مشت و لگد از حال رفتم و وقتی به هوش آمدم تو دیگر آنجا نبودی، اما یک گوجه و یک پیاز در دستم بود که همان موقع یواشکی به من داده بودی. به یقین ناهارت بود. فوراً قایمشان کردم. چطور ممکن بود؟ یک گوجه و یک پیاز. این گوجه و پیاز که در آغوشم پنهان کرده بودم همه چیز را به حالت اول برمیگرداند. از نو من فرزند بودم و تو پدر، حامی، نانآور... شبحِ همان مردِ کمابیش دیوانه که برای همهٔ ما عمارت کوچکی در جنوب، در بولن، خرید، و یک روز با حال و هوایی مرموز با گاری کوچکی که به اسب بسته بود مرا به آنجا برد و بیاندازه خوشحال بود که غافلگیرم کرده. از من پرسیده بودی: «بزرگترین آرزویت در دنیا چیست، مارسلین؟ ... هشتادوشش سالم است و دوبرابر تو در زمان مرگت سن دارم. حالا دیگر بانویی سالخوردهام. از مردن نمیترسم و به وحشت نمیافتم... در میان آن ۲۵۰۰ نفر که نجات پیدا کردند، من یکی از ۱۶۰ نفریام که هنوز زندهاند... من زندگی کردم برای این که تو میخواستی زندگی کنم. اما همانطور زندگی کردم که آنجا یاد گرفتم، با گذراندن روزها یکی پس از دیگری. با وجود این روزهای زیبا هم وجود داشت. نوشتن برای تو حالم را خوب میکند... دلم میخواست از ماجرای دنیا فرار کنم، از ماجرای قرن فرار کنم و به ماجرای خودم برگردم، ماجرای اشلوئیم و دختر کوچولوی عزیزش. اینطوری میتوانم به کودکی برگردم، به نوجوانیای که زندگیاش نکردم، و این در سن من طبیعی است. دو سال پیش از ماری، همسر آنری، پرسیدم: «حالا که زندگی دارد به انتها میرسد، فکر میکنی کار درستی کردیم از اردوگاهها برگشتیم؟» به من جواب داد: «گمان میکنم نه، نباید برمیگشتیم. تو چی؟ تو چه میگویی؟» نه توانستم با او مخالفت کنم و نه توانستم به او حق بدهم... اما اگر، درست قبل از این که از دنیا بروم، کسی این سؤال را از خود من بپرسد، امیدوارم که در جواب بتوانم بگویم: «بله، ارزشش را داشت.» و تو برنگشتی مارسلین لوریدان ایونس ترجمه نگار یونسزاده نشر نی شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۱
نقل است که مردی در صحبت ابراهیم[بن ادهم] بود. چون میرفت گفت: «ای خواجه! عیبی اگر در من دیدهای بگو و مرا تنبیه[آگاه] کن.» ابراهیم گفت: «در تو هیچ عیبی ندیدهام زیرا که در تو به چشم دوستی نگریستهام، لاجرم هر چه از تو دیدهام مرا خوش آمده است.»تذکرة الاولیاء تصحیح دکتر شفیعی کدکنی نشر سخن، صفحه ۱۱۸ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۳
آن کس که تشنهٔ خدای بُوَد اگر هر چه آفریدهٔ خداست به وی دهی سیر نشود. تذکرة الاولیاء تصحیح دکتر شفیعی کدکنی نشر سخن، صفحه۷۶۳ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۴
خدای، تعالی، همه انبیا و اولیا را تشنه درآورد و تشنه بِبُرد!صفحه ۷۵۳ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۴
مردمان گویند «خدا و نان» و بعض گویند «نان و خدای» و من گویم «خدای بینان بیآب، خدای بی همه چیز.»صفحه ۷۴۳ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۵
«طعام و شرابِ جوانمردان دوستی خدا بود.»صفحه ۷۵۷ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۵
الهی! مرا که آفریدی برای خویش آفریدی، از مادر برای تو زادم مرا صیدِ هیچ آفریده مکن!صفحه ۷۴۵ . شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۷
انسان نمیتواند بدون ایمانی راسخ به چیزی بیزوال در درون خود زندگی کند، هر چند آن ایمان و هم آن چیز بیزوال همواره بر او پوشیده بمانند، یکی از شکلهای این پوشیدگی، اعتقاد به خدایی شخصی است!پندهای سورائو فرانتس کافکا ترجمهٔ گیتا گرکانی نشر مکتوب صفحه ۶۱ . شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۰۹
عشق جسمانی ما را بهعنوان عشقِ آسمانی میفریبد،،خود به تنهایی نمیتوانست چنین کند، امّا بیآنکه بداند، ذرّهای عشق آسمانی در خود دارد، پس میتواند!پندهای سورائو فرانتس کافکا ترجمهٔ گیتا گرکانی نشر مکتوب صفحه ۸۸ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۱۸
و شاید اصلاً این تو نیستی که من به راستی دوستش دارم بلکه من عاشق آن وجودی هستم که از جانب تو بر من ارزانی شده است!نامههایی به میلِنا فرانتس کافکا ترجمه سیاوش جمادی صفحه ۹۹ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۰:۲۰
برای شما مینویسم یعنی: برای خیلی فراتر از شما مینویسم، ولی خیلی فراتر از طریق شماست که ممکن میشود!زندگی گذران کریستین بوبن ترجمه بنفشه فرهمندی صفحه ۱۵ . شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۱:۰۴
از نخستین سالها خاطرهای بیش به یاد ندارم. شاید تو هم آن شبی را بهخاطر داشته باشی که آب میخواستم و دست از گریه و زاری بر نمیداشتم، قطعاً نه به این دلیل که تشنه بودم، بلکه میخواستم شما را بیازارم و کمی هم خودم را سرگرم کنم. تهدیدهای خشنی که بارها تکرار شد بینتیجه ماند. مرا از تختخواب پایین آوردی به بالکن بردی و مرا با پیراهنِ خواب لحظهای پشتِ درِ بسته نگه داشتی. نمیخواهم بگویم که این کار اشتباه بزرگی بود. شاید برایت غیرممکن بود آسایش شبانهات را به روش دیگری بازیابی. با یادآوری این خاطره فقط میخواهم روشهای تربیتی و تأثیری را که بر من داشتی یادآوری کنم. احتمالاً واکنش تو کافی بود تا شبهای دیگر چنین نکنم، ولی در درونِ کودکی که من بودم، زیانی به بار نشست. بر طبق طبیعتم هرگز نتوانستهام رابطهی دقیقی بین آن وقایع پیدا کنم. آب خواستنِ بدون دلیل، به گمان من امری طبیعی بود و بیرونِ در ماندن بسیار وحشتناک. حتا تا سالها بعد هم از این اندیشهٔ دردناک رنج میبردم که این مرد قویهیکل که پدرم باشد چگونه توانست در آنیترین محکامه، بیانگیزه، مرا از تختخواب بیرون کشد و در آن ساعت شب در بالکن بگذارد، حتماً در چشمهای او هیچ بودم.آن زمان و آن اتفاق شروع بیارزشی بیش نبود، لیکن احساسِ هیچ بودن که اغلب وجود مرا دربرمیگیرد، حاصل اقتدار توست...»(ص۲۵) «خوشبختانه بههرحال استثناهایی هم وجود داشت، مواقعی که در خاموشی رنج میکشیدی، این چنین، عشق و نیکی با یکدیگر درمیآمیختند و با تمام نیرو بر هر آنچه مخالفشان بود، پیروز میشدند. مثلاً وقتی در تابستان هوا بسیار گرم بود، تو را در مغازه میدیدم که بعد از ناهار در حالی که آرنجت را بر پیشخوان تکیه داده بودی، چرتی میزدی یا یکشنبههای تابستان خسته و از پادرآمده به دهکده میآمدی تا به ما بپیوندی، یا هنگامی که مادر بیماری سختی گرفته بود تو را در کتابخانه دیدم که بدنت از هقهق گریه به لرزه افتاده بود، یا وقتی طیِ آخرین بیماریام برای دیدنم نوکپا به اتاق خواب اوتلا میآمدی؛ بر درگاه سرک میکشیدی، و به دست تکاندادنی قناعت میکردی تا مرا خستهتر نکنی. در چنین لحظاتی به پشت دراز میکشیدم و از خوشبختی میگریستم، اکنون نیز با نوشتن این خاطرات گریه میکنم.»(ص۴۰) «درست است تو هیچ گاه بهراستی مرا مورد تنبیه بدنی قرار ندادی، ولی فریادهای تو، سرخی چهرهات، روش عجولانهات در بازکردن کمربند و قرار دادن آن روی پشتی صندلی، همهی اینها بسیار بدتر از کتک خوردن بود... خلاصه اینکه در تمام لحظات بنابر عقیدهای که تو آشکارا ابراز میکردی، من شایستهٔ کتکهای تو بودم و نمیتوانستم از آنها بگریزم مگر بهواسطهٔ لطف و بخشش تو. اینهمه، همان وجدانِ همیشه گناهکار را برایم بهبار داشت. هر بار، زیر ضربههای فرودنیامدهٔ تو از هر کناری، بر زمین میافتادم.»(ص۴۲_۴۳) نامه به پدر فرانتس کافکا ترجمه الهام دارچینیان انتشارات نگاه ۱۳۸۶ در مقدمهٔ مترجم کتاب آمده: گویا کافکا نامه را به مادر میدهد تا به پدر برساند، مادر پس از خواندن نامه از روی نیکخواهی آن را به پدر نمیدهد بدون اینکه کافکا را از تصمیم خود آگاه کند. در این اثر بیش از هر چیز با حقیقتی عریان، با صداقتی کمنظیر و تکاندهنده در داوریِ خود و دیگران روبهرو هستیم. نامه به پدر، گرچه به این هدف نوشته نشده، مسائل تربیتی، خانوادگی و روانکاوی متعددی را بسیار موشکافانه پیش رو مینهد! شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۱:۰۷
دیگه بسهبرم جومونگ بشنوم شبکه تماشا 😊  شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۰۶:۰۲
سلام و عرض ادب جناب استاد لاهیجی گرانقدراحسنت و مرحبا غزلی بسیار زیبا و لطیف در پناه حق موفق و شادکام باشید شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۱۲:۰۸
در آغاز سال ۱۹۴۴ پایم شکست و به دنبال این بدبیاری دچار حملهٔ قلبی نیز شدم. در حالت ناخودآگاهی گرفتار هذیانها و حالتهای رؤیایی شدم که باید هنگامی شروع شده باشند که با مرگ دست به گریبان بودم و به من اکسیژن میدادند و کافور تزریق میکردند. آن تصویرها چنان دهشتانگیز بود که پنداشتم به مرگ نزدیکم... من به دورترین حد رسیده بودم و نمیدانم در رؤیا بودم یا در حالت خلسه. به هر تقدیر، غریبترین چیزها بر من رفت. به نظرم رسید که در فضا هستم. در آن پایینها، کرهٔ زمین را میدیدم که در نورِ آبیرنگ باشکوهی آرمیده است. دریاهای نیلگون و قارهها را دیدم. بسیار دور، در زیر پای من سِیلان و کمی دورتر شبهقارهٔ هند در برابر قرار داشت. دامنهٔ دید من تمام زمین را در بر نمیگرفت، اما شکل کروی زمین کاملاً مشخص بود و جزئیات آن همراه با پرتوی سیمگون از میان آن نور آبیرنگِ شگفتانگیز میدرخشید. کره، در بسیاری از نقاط، رنگین یا مثل نقرهٔ زنگار گرفته لکهلکه مینمود. بسیار دور، در سمت چپ، سرزمینی پهناور قرار داشت، صحرای سرخ مایل به زرد عربستان. چنان بود که گویی نقرهٔ زمین تهرنگی از طلای سرخفام گرفته است. آنگاه دریای سرخ و خیلی خیلی دورتر، توانستم گوشهای از سواحل مدیترانه را مثل آنکه روی قسمت بالای سمت چپ یک نقشه قرار گرفته باشد تشخیص دهم. نگاه من بیشتر متوجه آن قسمت بود و چیزهای دیگر نامشخص مینمود و هیمالیای پوشیده از برف را نیز توانستم ببینم. اما آن طرف، مهآلوده و شاید هم ابری بود. سمت راست را هیچ نگاه نکردم. میدانستم که در نقطهٔ رفتن از زمین قرار گرفتهام. بعدها پی بردم که چقدر باید از زمین دور بود تا بتوان دیدگاهی چنان وسیع داشت تقریباً هزار میل! منظرهٔ زمین از آن ارتفاع، با شکوهترین چیزی بود که دیدهام. .... احساس کردم که همه چیز به یغما رفت، همهٔ مقاصد آرزوها و افکارم، همهٔ تخیلات متغیر و پی در پی زندگی خاکی رخت بربست و یا از من زدوده شد_ فرایندی بس دردناک. معهذا چیزی باقی ماند، چنان بود که گویی اکنون هر آنچه را که تجربه کرده و یا انجام داده بودم با خود حمل میکنم، هر آنچه را که در اطرافم رخ داده بود. شاید هم بتوانم بگویم: آن با من بود و من آن بودم. به اصطلاح، مُرکّب از همهٔ آن بودم. من مُرکّب از تاریخ خودم بودم و با اطمینان کامل احساس میکردم که: این است آن چیزی که من هستم. «من، این مجموعهٔ چیزهایی که بوده و انجام گرفته است.» این تجربه، احساس فقری شدید و در عین حال استغنایی عظیم به من داد. دیگر چیزی وجود نداشت که بخواهم و یا آرزو کنم. من به صورتی واقعی وجود داشتم. چیزی بودم که میبودم و زندگی کرده بودم. نخست احساس فنا تسلط یافت. احساس غارت و یا چپاول شدن، لیکن این احساس ناگهان تمام شد. همه چیز، گذشته مینمود و آنچه باقی ماند، عملی بود انجامشده، بیآنکه به آنچه بوده است اشاره کند. دیگر از آنکه چیزی زدوده و یا گرفته شده است تأسفی وجود نداشت. بلکه بالعکس. من هر چه را که بودم داشتم و آن، همه چیز بود! خاطرات، رؤیاها، اندیشهها کارل گوستاو یونگ ترجمهٔ پروین فرامرزی نشر آستان قدس رضوی صفحه ۲۹۷  شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۱:۱۱
درود فراوان بر شما استاد بزرگوار جناب لاهیجی عزیز غزلی زیبا خواندم از قلم وزینتان درود فراوان بر شما
شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۲۴
کسی که فقط دوبار دیده بودمش به من اطمینانِ دوباره داد که آدم از اندوه، جان سالم به در میبرد؛ تازه فردِ قویتر و یکجورهایی بهتری هم میشود. حرفش به نظرم شنیع و خودپرستانه آمد و البته خیلی هم زود قضاوت کرده بود، چطور ممکن بود بتوانم بدونِ او، نسبت به وقتی که بود، آدم بهتری باشم؟ بعدش فکر کردم: اما خُب فقط دارد جملهی نیچه را بازگو میکند که هرچه ما را نکشد قویترمان میکند. بعد از این اتفاق، حالا مدتهاست که به نظرم این جملهی نغز کمی غلطانداز است. خیلی چیزها هست که ما را نمیکُشد، اما برای ابد ضعیفمان میکند. از کسانی که با قربانیان شکنجه سروکار دارند بپرسید. از مشاورانی بپرسید که درگیرِ قربانیانِ تجاوز و خشونتهای خانگی هستند. به دور و بر نگاه کنید، به آنها که همین زندگیِ روزمره از حیث عاطفی ویرانشان کرده.» عکاسی، بالونسواری، عشق و اندوه جولین بارنز ترجمه عماد مرتضوی نشر گمان، صفحه ۸۸/۸۹ . شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۳۱
سه جور آدم وجود دارداول آنها که هدفشان این است فقط در پی زندگی خودشان باشند، یعنی به قول خودشان بخورند و بنوشند و عشق بورزند و ثروت بیندوزند و مشهور بشوند! دوم گروهی که هدفشان نه تأمین زندگی خود بلکه ازان همهی آدمیان است. اینان معتقدند که همهی آدمیان یکی هستند و میکوشند تا همه را روشن کنند، و تا آنجا که میتوانند همه را دوست داشته باشند و به همه خوبی کنند! و بالاخره دسته سومی هستند که هدفشان بودن در زندگی تمامی عالم است و میگویند ما همه، یعنی آدمیان و جانوران و گیاهان و ستارگان، یکی هستیم و همه از جوهر واحدیم که در نبرد واحد سهمگینی درگیریم. کدام نبرد؟ تبدیل ماده به روح! زوربای یونانی نیکوس کازانتزاکیس ترجمه محمد قاضی صفحه۳۹۳ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۳۹
مردگان به ما دورتر از زندهها نیستند... من به سمت تو میآیم. هوا سرد است. قلب همچون آتشی است که گرگها از دور زندگیمان میپراکند. نمیدانم میتوانم در پایان این سفر صورتت را ببینم. فرقی ندارد. صورت تو در من است و در دو چشم متعجب در دنیای مهآلود خلاصه شده است. مردگان به ما دورتر از زندهها نیستند. این اندیشهی ناآشنا را که با شالی از سرما به سمتم آمده دوست دارم. آنچه اندیشیدن مینامم، همان نامیده شدن و فراخوانده شدنِ ناگهانی با کلمهای است که نه در مغز شکل میگیرد نه در دهان، بلکه در این ویرانهای که در خود حمل میکنیم، در جایی که هرگز قدم به درون آن نمیگذاریم، در چاه بیانتهایی که صدای بچهها و ستارگان از آن بالا میآید، در قلب شکل میگیرد. در شُرُفِ فهمیدن همه چیز هستم. هزار بار در روز برایم پیش میآید. البته فقط در شُرُف و نه بیشتر، همانند باستانشناسی که روی خردههای پاپیروس خم شده یا کوچولویی که به صورت مادر خفته و پاک خود_ چیستان بسیار پاک خدایی که غایب است_ نگاه میکند، مردگان به ما دورتر از زندهها نیستند. در این گفته سفر میکنم، جمله سه ساعت به شقیقههایم فشار میآورد، به اندازهی مدت زمان سفر.رفتن به سوی کسانی که دوستشان داریم، رفتن به دنیای دیگر است! کمی تاریکی برای خوب دیدن کریستیان بوبن ترجمه سمیه سزاوار شریعتی مژده ابراهیم نتاج نشر خزه صفحه ۴۸ .  شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۴۷
سلام سید بزرگوارممنونم از اشتراک گذاری مطالب مفید.
شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۰
قنوتِ صندلےِ چوبـےبر سرِ مزارِ موریانهها ویرایش ڪرد لبخندِ باد را! قلممو زمینگیر رنگ شایعۂ زمستانِ بوم را باور وَ چاشنےِ چشمِ نقّاش همقدمِ ڪاش وقتِ مزمزهٔ دهاندرّهٔ ڪمدِ سوژه استوانهذات زد دست و پا! صندلےِ چوبـے چهارزانو نشست مانندِ ششدانگِ شیشۂ ڪمتماشا بـے ڪےِ ڪلیشہ براےِ همیشہ شڪست! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیّدمحمّدرضا لاهیجے ساڪوتے.هند ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۶
کاش میفهمیدیمتهِ بنبستِ سکوت هرکه از کوچهٔ شب میترسد خاطراتی دارد که خدا میداند قدمی بردارد رو به بیداریِ بوف رو به بیخوابیِ شک ناگهان میمیرد قبل از آوازِ کلاغ بعدِ تشییعِ دلش بعدِ تکفیرِ خودش قبل از آغازِ رسیدن به سَحر ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیّدمحمّدرضا لاهیجے ساڪوتے.هند ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۰۵
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــنامهای به دخترم ترانه ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ دخترم ترانه سلام این نامه را از کُنجی مینویسم که اهلِ جبرِ خوابند و شهروندِ شهرِ رختخواب اهالیِ کفگیری برنج و شن بازارِ آزارِ آزاد بزمِ آزادِ آزار با کفچهای آش و خورشتِ مختصر و خلاصه به آب مردانِ دردِ دل زنانِ دردِ بی درمان جمعِ میزگردِ سِروِ پُرس پُرس قرص و سوزن و سُرم! . قصّههامان نه غصّهٔ قوزِ عینک و سوتِ سمعک که غم افتادن از رونقِ دست و پا وَ تاریکجادهٔ تنهایی بی انتهاست! . انیس و همجوار و همسایهٔ دیوار بهدیوارمان پنجره و دریست که بی اعتبار جفت جفتِ چشمِ کوربین از لابهلایِ آن خیره خیره حوصلهٔ سررفته از کاش و شاید را با سوزنِ دلواپسی و نخِ بی کسی وصله میکند بر نیمکتِ آرزویِ دیدار! . سهمِ خمسِ لبخندمان از تلخندِ ندانستنِ آخر چرا _ تسلیم وَ زکاتِ سکوتمان تنها سُرفهایست که بی فوتِ وقت حوالهٔ هوایِ خفقانِ ریّه میشود! . وَ من پدرت خوبم خوب و خوانا آه را کِش میدهم خوب از فنجانِ غمدوزِ داغِ غربت بی فالِ نیک قهوهٔ قجری مینوشم وَ خوب حقوقِ آب باریکهای برایِ دوشیدنِ دیدگانم در نظر گرفتهام تا خوبِ خوب از اقتدارِ فراقت حنّانه از ابتکارِ دوریات ناله _ بیقرارِ کی آمدنت مویه کنم! . وَ تو نگران نباش نقصی ندارم جز نگاهی منتظر جز قلبی جامانده پشتِ سر جز خیالی از سایهٔ خود هم بی خبر! . راستی! هر شب سرِ ساعتِ سکوت که از دلشورهٔ بـاورِ قرمزِ هرگز ندیدنت بالشتکِ خوابم تَر و تُرد و تبناک میشود به سادگی گردانِ گردابِ گریهام را بهشوقِ ضیافتِ دیدارِ قد و قامتت به کُنجاکُنجِ آستین میروبم تا سپیدیِ مردمک و سیاهیِ بختِ هفت خط را با اعتقاد به صیدِ عطرِ آویشن نامت به امّیدِ فردا بهخطِ خواب بَرم وَ سَحر چون بی کیِ آوازِ خروس برمیخیزم به آبِ رکنآبادِ جمهوریِ خدا وضو میسازم بهقولِ نقالِ کلاغ اعتماد _ بخود شادباش میگویم با اذانِ گنجشگکان به نماز میایستم پرستو و پوپکِ جانِ آبستنِ عشق را به آسمانِ دعا پرواز میدهم وَ بعد امّا... نشان به آن نشان که مرغِ همسایه هنوز مِثلِ دیروز غازست به تکرارِ هر روزِ شانه زدن بر مویم از آینه بیزار، هجایِ بغضی بیهوا بر شانهام سنگینی زلزلهٔ نیآمدنت بر سقفِ نگاهم آوار وَ صبرم چون کمانی پرپیچ بی اراده خَمخواه میگردد! زمان بی گمان بی کیِ ناگهان بدون وقفِ وقفه میرود از دستِ شایدِ دیدنت و باز پُرنیاز نازمنظرهای به وسعتِ تو نمییآبم! . راستی یادت نیست؟! آنروزی را که آمدی آمدم قلبم را به زنجیرِ آرزوهایت بستم تا هرچه میخواهی از خود بکاهم و برایِ تو بخواهم! . یادت هست؟! روزی را که برایِ شکارِ شوقِ گلخندت چهارپایِ اندیشهام از من گذشت لنگان تورا بر دوشِ خرکِ دل نشاند _ پیشهٔ پدری آموخت! . یادت هست؟! آنروزها را که شکوفهٔ لبهایت گونههایم را به سمفونیِ بوسه دعوت میکرد بی محاسبهٔ بابا نان داد یا تلِ طلا یا نان و حلوا یا ... . یادت هست؟! آنشبی را که سپیدبخت رقصیدی سپیدبرف شد فوج فوج موجِ مویم و تو نپرسیدی چرا؟! . یادت هست؟! نه! نه! یادت نیست دخترم یعنی بگذر مسافرم رفتن نزدیک و کوچ پیش روست اشک در مشک نیز فرقِ اتّفاقی را باز نمیکند! . اصلاً مرا ببخش به رؤیایِ هفت سالگیات قسم به خاطراتِ هفده سالگیات سوگند به هرچه نیآمدنت هرچه قضایِ ندیدنت قانع گشتهام نمیخواهد حتّی شیشهٔ خاطراتِ خاطرت را سنگسار یادبادی بهیادت آوری! . راستی دخترم! شاید این شبنامه روزی سفالِ دستت را بو کِشد که بویِ الرَّحمانم مانندِ کبوتری در آسمانِ خیابانِ خیالت پر باز کرده است! . دخترم! دیگر خوابِ زمستانیام رو به آغازست باید بروم باید مطابقِ میلِ سکوت غزلِ خداحافظی بخوانم! . خوش باشی و خرسند پدرت گریه نکن بخند! ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیّدمحمّدرضا لاهیجے ساڪوتے.هند ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۲۸
یادش بخیر چه دوران قشنگی بود، حیف که زود و بی برگشت، گذشت!
شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۲۸
قصّههامان نه غصّهٔ قوزِ عینک و سوتِ سمعککه غم افتادن از رونقِ دست و پا وَ تاریکجادهٔ تنهایی بی انتهاست! شنبه ۱۵ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۴۵
سلام و درودی دوبارهشعر اخیرتان سنگ را هم به گریه وا میدار بزرگوار امید وارم علی رغم بند پایانی ما را از تداوم حضور ارجمند تان محروم نکنید  يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۰۴:۱۶
درودهایم تقدیمتان جناب لاهیجی بزرگوار بسیار عالی وزیبا رد قلمتان جاوید يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۰۴:۱۸
آی...اِی شما... فرقی ندارد چندان چشمچشم دو ابرو چمدان و ساک چاه و چاله تاقدیس و ناودیسِ هفت و هشت طا با تِ حیاط و حیات! آی... اِی شما... مگر بُریدهاند بینیِ دیدنت را؟! نمیبینی لببازیِ پنجره حنجرهاش پرتاب میشود به باد درختانِ زبانگنجشکِ دختر و پسر همقیمتِ عصرِ حجر استوانهجان دَمر میفتند در خواب لاکِ قرمز میخورد ناخنِ خاک! آی... اِی شما... حالا تو... تو حالا... با چنارِ داروینِ دار مرا میدهی وعدهٔ براتِ فلات، سهراب مگر سپهرِ دهانش را ریخت بر اکرانِ کاغذ از رویِ نامِ دامِ خاص و عام کِشت سرشتِ هشت بهشت را! آی... اِی شما... بکش پایین پایان را مگر ما آباد و آزاد مسخرهٔ جغرافیایِ بادیم آب در هاونِ اتّفاق تکان ترک برداشته بالنِ زعفرانیِ خورشید نبینیم لُختالُخت رختِ بختِ درخت! آی... اِی شما... هیس! آقااجازه نمیخواهد خانمِ ماه ملاجِ دماغِ حواسش نصفهشب نیز تیزست شما بخیس زیرِ دندانِ تیزابِ آینده بگذار ما قلکِ قلقلکِ لب با آز باز حافظ، نافذ بخوانیم باشیم قاریِ شراب دور تا دورِ کعبهٔ سعدی _ بی نفرِ بعدی، بی پیِ هیچکس احرام بسازیم صحنهٔ عشوه و کرشمه و عشق! آی... اِی شما... خیلی خیلی راحتت استراحت کرده ناراحت چراغِ حیاطت میدهد بویِ نفت مزهٔ نفالین طعمِ دوپامین به حیاتخلوتِ لبخندِ لیلی مربوط نیست! آی... اِی شما... دق کن حالمان خوبست. چند لیس بستنی نیز خوردیم آرزو به دل نمردیم ساکِ کوچ هم بستیم شما دهاندرّهٔ سکتهٔ سکه ببند! ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ سیدمحمدرضالاهیجی ساکوتی.هند ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ  يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۱۰:۳۹
عرض ارادت جناب استاد لاهیجیاحسنت، غزلی ناب و دلنشین بود، لذت بردم
يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۱۸:۵۲
هرگز نباید جملهای را نوشت که نتوان آن را در گوش انسانِ در حال مرگ زمزمه کرد!تصویری از من کنار رادیاتور کریستین بوبن، ترجمه منوچهر بشیری راد صفحه ۱۰۲ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۱۹:۲۵
کسانی را که از خدا مانند قیمتی مقطوع حرف میزنند دوست ندارم، کسانی را که خدا را نتیجهی خللی در دستگاه هوش میدانند دوست ندارم، آنانی را که میدانند دوست ندارم، کسانی را دوست دارم که دوست دارند.»تصویری از من کنار رادیاتور کریستین بوبن ترجمه منوچهر بشیری راد صفحه ۳۵ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۴۰
GEORGE HERBERT LoveLOVE bade me welcome; yet my soul drew back, Guilty of dust and sin. But quick-eyed Love, observing me grow slack From my first entrance in, Drew nearer to me, sweetly questioning If I lack’d anything. ‘A guest,’ I answer’d, ‘worthy to be here:’ Love said, ‘You shall be he.’ ‘I, the unkind, ungrateful? Ah, my dear, I cannot look on Thee.’ Love took my hand and smiling did reply, ‘Who made the eyes but I?’ ‘Truth, Lord; but I have marr’d them: let my shame Go where it doth deserve.’ ‘And know you not,’ says Love, ‘Who bore the blame? ‘My dear, then I will serve.’ ‘You must sit down,’ says Love, ‘and taste my meat.’ So I did sit and eat. يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۴۴
در خانه انسان دیگری هست_ هزار مرتبه شُکر_ نَفَسی هست صدای پایی هست هزار مرتبه شُکر... صدهزار مرتبه شُکر اورهان ولی نخستین بامدادهای بهار انتشارات نصیرا صفحه ۵۶ . يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۴۹
خانم باولز عزیز- چون گل قشنگی ندارم که برایت بفرستم، قلبم را ضمیمه میکنم. قلبی کوچک، آفتابسوخته، گاهی نیمبند، اما مثل سگی وفادار به دوستانش. گلهای شما از بهشت میآید، جایی که اگر روزی به آنجا بروم، برایت از نخلهایش میچینم.وقتی میکوشم از شما تشکر کنم، واژهها از من میگریزند. پس به جای آن، این قطره اشک نقرهای را از چشم ترم بپذیر... امیدوارم فرشتگان، دستی را که دستان امیلی را پر از گل کرد، برکت دهند. ۱۸۵۷ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۴۹
دوست دوران سختی دیرتر از همه از یاد میرود.اواخر پاییز ۱۸۸۲ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۰
ما را برای مدتی طولانی ترک نکنید، دوستان دلبند! میدانید که ما هنوز بچهایم و بچهها از تاریکی میترسند.پاییز ۱۸۵۹ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۰
مری! از تو بیخبرم، خیلی وقت است. به یادت میآورم. بارها و بارها. کاش میدانستم آیا تو هم مرا در دلت نگه داشتهای؟ تردید مثل مگسی سمج، دور و بر ایمانم وزوز میکند. ما همه انسانیم، مری!...باغچهات چطور است، مری؟ آیا بنفشهها صادقند و زنبقها وفادارند؟ من یک شمعدانی دارم مثل یک ملکه و همین که مرغ زرینبال فرود میآید، من و شمعدانی چشمانمان را میبندیم و به دوردست میرویم. اوت ۱۸۶۱ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۰
دیدن دردی که نتوانیم چارهاش کنیم، آدم را کلافه میکند. اگر فرشتهها در زیر بال نقرهشان قلبی داشته باشند، فکر میکنم از این چیزها به گریه بیفتند...آسمان میگردد دنبال آنهایی که بهشت را همین جا روی زمین یافتهاند، آنوقت شکارشان میکند... فکر میکنی امیلی عقلش را از دست داده؟ اما احتمالاً تازه به دستش آورده.. ۱۸۶۱ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۱
باغ من سراسر پوشیده از برف است. سهشنبه چند شاخه شببو چیدم. حالا شببوها در خوابند. تپهها جامههای ارغوانی از تن به در میکنند، و شب، جامههای بلند سپید میپوشند. چیزی قشنگ و غمگین در آرایش امسال است...دسامبر ۱۸۶۱ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۲
پدر حالا با ما به سر نمیبرد؛ در خانهای جدید زندگی میکند. هر چند یک ساعته ساخته شد، اما بهتر از این خانه است. او باغی ندارد؛ چون بعد از اینکه باغها آفریده شدند، او کوچید. پس ما بهترین گلها را برایش میبریم و اگر فقط میدانستیم که او این چیزها را میداند، شاید میتوانستیم دست از گریستن برداریم.... يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۲
وقتی مادر مُرد، زیبا شده بود. اسرافیل، هنرمند با ابهتی است. چهرهاش از معرفتی که فقط یک بار به سراغ هر کس میآید، برافروخته بود. وقتی او را در گور میگذاشتیم مثل این بود که تصویری را پنهان میکنیم. اما چمنزاری که پدرم را به خود پذیرفت، میهمان او را بسنده خواهد بود، همان کس که او در محراب خواهش کرد همهٔ عمر در کنارش باشیم... فوریه ۱۸۶۵ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۴
یار عزیز! آیا یک یار غایب مثل پیاز گلی در خاک، مرموز نیست، و آیا پیاز گل دلفریبترین شکل گیاه نیست؟...نمیشود از کنار زنبقی بگذرم و حسرت سلیمان را نخورم. آنقدر دلباخته زنبقم که اگر مطمئن باشم کسی مرا نمیبیند، چه بسا چنان با او درآمیزم که در آخرت مایهٔ پشیمانیام شود. شکوفههای سیب، دیروز بر اثر کولاک روحیهشان را باخته بودند؛ اما پرندهها تا میتوانستند به آنها دلگرمی دادند. چه اقبالی که آن کوچولوها آمدند و برادران حریریشان را سرحال آوردند!... ۱۸۸۳ يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۲:۵۴
آخرین نامه امیلی در ۱۴ مه ۱۸۸۶ یک روز پیش از درگذشت او:دختر خالههای نازنین فراخوانده شدم. امیلی. به خاموشی نقطهها گزیدهٔ اشعار امیلی دیکنسون ترجمهٔ سعید سعیدپور نشر مروارید يکشنبه ۱۶ مهر ۱۴۰۲ ۲۳:۰۰
درخت را که بلد شدیم حرف از یادمان رفتهنوز در سفرم شعرها و یادداشتهای منتشر نشده سهراب سپهری صفحه ۶۸ دوشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۲ ۱۶:۱۹
مردان خدا پردهٔ پندار دریدندیعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند هر دست که دادند از آن دست گرفتند هر نکته که گفتند همان نکته شنیدند یک طایفه را بهر مکافات سرشتند یک سلسله را بهر ملاقات گزیدند یک فرقه به عشرت در کاشانه گشادند یک زمره به حسرت سر انگشت گزیدند جمعی به در پیر خرابات خرابند قومی به بر شیخ مناجات مریدند یک جمع نکوشیده رسیدند به مقصد یک قوم دویدند و به مقصد نرسیدند فریاد که در رهگذر آدم خاکی بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند همت طلب از باطن پیران سحرخیز زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند زنهار مزن دست به دامان گروهی کز حق ببریدند و به باطل گرویدند چون خلق درآیند به بازار حقیقت ترسم نفروشند متاعی که خریدند کوتاه نظر غافل از آن سرو بلند است کاین جامه به اندازهٔ هر کس نبریدند مرغان نظرباز سبکسیر فروغی از دام گه خاک بر افلاک پریدند عالیجناب فروغی بسطامی دوشنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۲ ۲۰:۴۷
هرگز در قلبم نتوانستهام دو شخصیت عمیقاً جذاب را از هم جدا کنم که در جهان فانی بسیار از هم فاصله دارند و در جهان ابدی، یعنی در آغوش خداوند، با هم یکیاند. آنان همچون دو برادرند؛ سنفرانسیس آسیزی و آلبرت شوایتزر!همان عشق لطیف و پرشور به طبیعت. آنان روز و شب در قلبهایشان برادرمان خورشید را نیایش میکنند، خواهرانمان ماه، دریا و آتش را میستایند. هر دو برگ یک درخت را بر سرانگشتانشان میگیرند و معجزهی تمام خلقت را در آن میبینند! همان شور محبتآمیز سرشار از احترام نسبت به هر چیز زنده و هر چیزی که نفس میکشد: انسان، مار، مورچه. زندگی برای هر دوی آنان مقدس است! همان شفقت و مهربانی نسبت به هر چیزی که رنج میکشد. یکی از آنان جذامیان سفیدپوست را برگزید و دیگری جذامیان سیاه آفریقایی را، بیانتهاترین پرتگاه رنج و بدبختی! همان جنون قدسی: انکار شادیهای زندگی، قربانی کردن مرواریدهای کوچک تا بتوان مروارید بزرگ را به چنگ آورد، انتخاب سربالایی بین دو پرتگاه که به سوی جنون قدمی پیش میرود. با ارادهی آزاد خود، غیر ممکن را انتخاب میکنند! همان طنز خوشایند، خندهای که از اعماق قلب سبکبالشان به گوش میرسد! همان عشق سوداوار به موسیقی. آنچه توماس چلانو دربارهی یکی گفت دربارهی دیگری هم صادق است، دیواری بسیار نازک او را از فناناپذیری جدا میکند. به همین دلیل آهنگ قدسی را از میان دیوار شنید.» لذتی که هر یک از آنان با گوش کردن به این آهنگ احساس میکنند با خلسه یکی است! و هر دو مالک سنگ کیمیای فیلسوفاند که بیارزشترین فلزات را به طلا و طلا را به روح تبدیل میکند! دو سال پیش پاییزی عمیقاً سن فرانسیسی را در آسیزی گذراندم. تنها در جادهی بالای دشت مقدس اومبریا راه میرفتم، لب فروبسته به زمینی که شادمان زیر انوار خورشید مهربان گسترده شده بود زل زدم. زمین وظیفهاش را به انجام رسانده بود، گندم را به انسان داده، و جو و کاه را به الاغان و رمههای گاو و گوسفند. میوههایی به شیرینی عسل را بر درختهای تاک و انجیر آویخته بود. بر مبنای قانون ابدی، او مراحل زایمان و درد را با صبر و قطعیت پیموده بود و عاقبت به برداشت محصول پُربار فضیلت خود در پاییز رسیده بود! آنجا در آسیزی بود، در شکوه این پاییز زیبا که من برای اولبار این دو برادر را دیدم (با چشمهای خودم دیدم) که دست در دست هم زیر درختهایی پُر از زیتونهای کوچک سبز راه میرفتند! به همین دلیل بعد از ترک آسیزی و شروع نگارش کتابم دربارهی سن فرانسیس، میتوانستم حضور آلبرت شوایتزر را حس کنم که بر بالای سرم خم شده بود، ذهن و دستم را هدایت میکرد. اگر قرار بود کتابی دربارهی آلبرت شوایتزر بنویسم، آن وقت یقیناً این سنفرانسیس بود که بر بالای سرم خم میشد و زندگی برادرش را به من دیکته میکرد. به این ترتیب، آلبرت شوایتزر به من کمک کرد تا این کتاب را بنویسم که پر است از رنج و شادی و با آنچه میوهی غایی است با قطعیت! سنفرانسیس آخرین روح قرون وسطایی و اولین روح دوران رنسانس بود. در دنیای معاصری که ما زندگی میکنیم، پُر از زشتی، جهل و بیعدالتی، شاید آلبرت شوایتزر اولین روح رنسانس جدید باشد! اگر مقرر است که این زمین تاب آورد، این مرد الگوی بشریت آینده را پیشاپیش تصویر میکند. آلبرت شوایتزر تسلایی بزرگ در میان ماست. رحمت خداوند بر او باد. او اعتماد به انسانِ از گِل سرشتهی خدایگونه را در ما بهوجود میآورد! نیکوس کازانتزاکیس(یک زندگینامه) هلن کازانتزاکیس ترجمهٔ فرزانه قوجلو نشر ماهریس، صفحه ۶۵۶ سه شنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۲ ۱۳:۵۳
درست بنویسیم:بَعضِ شما نباشه ❌ بهْ ز شما نباشه ✅ - بِه : بهتر ، برتر پیار سال ❌ پیرار سال ✅ پیرار : قبل از پار ، دو سال قبل تخمه ژاپنی ❌ تخمه جابانی ✅ جابان : نام منطقهای است در دماوند که در گذشته این محصول را تولید میکرد! به همین دلیل در زمانهای قدیم ، این محصول به عنوان "تخمه جابانی" شناخته میشد که با گذشت زمان ، کمکم تلفظ آن از تخمه جابانی به تخمه ژاپنی تغییر یافت و غلط است. پهباد ❌ پهپاد ✅ - پ : پرنده - ه : هدایت - پ : پذیر - ا : از - د : دور مخفف (پرنده هدایتپذیر از دور) تیلیت ❌ ترید، تریت ✅ (آبگوشت و آبدوغ) ضربالعجل ❌ ضربالاجل ✅ (مدت نهادن) طاق زدن ❌ تاخت زدن ✅ تاخت : معاوضه کردن خرتناق ❌ خرتلاق ✅ خرتلاق : حَنجره تا خرتلاق خوردن فلاکس چای ❌ فلاسک چای ✅ دیکس کمر ❌ دیسک کمر ✅ جد و آباد ❌ جد و آباء ✅ آباء : پدران ظرص قاطع ❌ ضرس قاطع ✅ ضرس: دندان. ضرس قاطع تشبیهی از فردی است که با فشردن دندانهایش روی هم، هنگام صحبت، اطمینان از درستی کلامش را به مخاطب القا میکند. راجبِ ❌ راجع به ✅ پیشِ قاضی و مَلَقبازی ❌ پیشِ غازی و معلقبازی ✅ غازی : “بندباز” (البته معنای دیگر جنگجو است) ؛ تعبیر عامیانه این است که "پیش کسی که روی بند معلق میزند و شیرینکاری میکند، معلقزدن هنرنمایی ناچیزی است!" یا به عبارتی : "جلوِ توپچی ترقه در کردن" معلق، گر زنی در نزد غازی کنی با آبروی خویش، بازی سه شنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۲ ۱۳:۵۸
درست بنویسیماعتلاف ❌ ائتلاف ✅ سئوال ❌ سؤال ✅ حیز ❌ هیز ✅ ناچاراً ❌ بناچار ✅ گاهاً ❌ گهگاه ، گاهی ✅ خواهشاً ❌ خواهشمندم ✅ پیشنهادات ❌ پیشنهادها ✅ گزارشات ❌ گزارشها ✅ فرمایشات ❌ فرمایشها ✅ حواسها ❌ حواس ✅ نواقصات ❌ نواقص ✅ نذورات ❌ نذور ✅ شؤونات ❌ شؤون ✅ وجوهات ❌ وجوه ✅ بوالهوس ❌ بلهوس ✅ امور مربوطه ❌ امور مربوط ✅ سِره وَ ناسِره ❌ سَره وَ ناسَره ✅ برحان ❌ برهان ✅ برحه ❌ برهه ✅ مطمعن ❌ مطمئن ✅ عایا ❌ آیا ✅ مشمّا ❌ مشمع ✅ توجیح ❌ توجیه ✅ بیافتاد ❌ بیفتاد ✅ بیافکند ❌ بیفکند ✅ بیاندیش ❌ بیندیش ✅ بیانداز ❌ بینداز ✅ معلمه ❌ معلم ✅ اینجانبه ❌ اینجانب ✅ آذوقه ❌ آزوقه ✅ اطو ❌ اتو ✅ باطلاق ❌ باتلاق ✅ رطیل ❌ رتیل ✅ ذباله ❌ زباله ✅ عرابه ❌ ارابه ✅ ازدهام ❌ ازدحام ✅ بی مهابا ❌ بی محابا ✅ اقلاً ❌ حداقل ، دست کم ✅ اکثراً ❌ حداکثر ، غالباً ✅ چرخ و فلک ❌ چرخِ فلک ✅ درد و دل ❌ دردِ دل ✅ اشگ ❌ اشک ✅ سرشگ ❌ سرشک ✅ لشگر ❌ لشکر ✅ عسگری ❌ عسکری ✅ استعفا داد ❌ استعفا کرد ✅ سه شنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۲ ۱۴:۰۲
درست بنویسیمترکیب پسوندهای گذار و گزار با کلمات مختلف) ترکیب پسوندهای #گذار و #گزار با کلمات مختلف دردسرزاست. گاهی خدمتگزار را خدمتگذار مینویسیم. حتی ادیبان و نویسندگان هم گاهی دچار این اشتباه میشوند. چه قاعدهای را برای درست نوشتن ترکیب کلمات مختلف با پسوند #گزار و #گذار به کار ببریم تا دچار اشتباه نویسی نشویم؟ اگر منظورمان قرار دادن یک شی فیزیکی یا مجازی و یا وضع کردن و یا تأسیس کردن بود باید آن را با "ذال نوشت، مثل : #قانونگذار: کسی که قانون وضع می کند. #بنیانگذار: کسی که تأسیس میکند؛ مؤسس #بدعتگذار: کسی که بدعتی را وضع و ایجاد میکند #تأثیرگذار: کسی بر دیگری اثر گذارد و وی از آن شخص ثاثیر پذیرد. #بارگذاری: آپلود کردن بنابراین بدعتگزار، قانونگزار، بنیانگزار و بارگزاری #نادرست است. معنی گذار در معانی زیر درست است: قرار دادن تأسیس و ایجاد کردن وضع کردن به نظر می رسد بهتر باشد معنیهای مختلف گزاردن را حفظ نکنید و صرفاً به این نکته توجه کنید که اگر کلمهی مورد نظر هیچ کدام از معانی بالا یعنی قرار دادن، وضع کردن، تأسیس کردن و ایجاد کردن را نداشت آن را با «ز» بنویسید نه «ذ». اما با وجود این معانی «گزاردن» را هم برای شما عزیزان مینویسیم. #گزاردن معمولاً در یکی از معانی زیر با کلمات مختلف ترکیب میشود : به جا آوردن و ادا کردن خرج کردن اجرا کردن و انجام دادن شرح دادن، تعبیر و ترجمه کردن و اما کلماتی که با این معانی مورد استفاده قرار میگیرند : نمازگزار، خدمتگزار، خوابگزار، حجگزار، خبرگزاری، کارگزار و سپاسگزار درست است. نمازگذار، خدمتگذار، خوابگذار، حجگذار، خبرگذاری، کارگذار و سپاسگذار نادرست است. حالا خراجگزار درست است یا #خراجگذار ؟ اگر منظور کسی است خراج را ادا میکند یا به قولی مالیات میدهد باید نوشت #خراجگزار. اما کسی که خراج یا مالیات را وضع میکند میشود خراجگذار. سه شنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۲ ۲۰:۱۲
سلام سید بزرگوارممنونم از اشتراک گذاری مطالب مفید.
چهارشنبه ۱۹ مهر ۱۴۰۲ ۰۴:۱۲
شاعر که باشی، با جماعت، فرق داریبا مردم عادی، به شدّت، فرق داری صبحانه بی چای و غزل، طعمی ندارد تو شاعری و بی نهایت فرق داری با مصرعی، شادی و با بیتی، گرفته چون ابرها، ساعت به ساعت فرق داری همصحبت هر روز تو، شعر است و دفتر در عشق و ابراز محبت فرق داری در زیر باران، پشت فرمان، در صف نان در گریه هم، رکعت به رکعت فرق داری شاعرجماعت، با خودش هم فرق دارد شاعر که باشی، با جماعت، فرق داری ابراهیم قبله آرباطان  جمعه ۲۱ مهر ۱۴۰۲ ۰۷:۵۷
درود و عرض ادب و ارادت محضر جناب آقای دکتر لاهیجی ارجمند و بزرگوار درود بر شما و قلم بینظیرتان سپاس بابت اشتراک شعرهای زیبایتان
يکشنبه ۲۳ مهر ۱۴۰۲ ۱۱:۱۰
سلام و درود سید بزرگوار جناب لاهیجی گرامیامروز روز جهانی نابینایان(عصای سفید) است یاد استاد فرهیخته و متواضعی چون شما افتادم البته اجازه بدهید امروز با خیال راحت استاد خطابتان کنم که واقعا جز این نیست امیدوارم ما را از دانش ادبی تان محروم نکنید که واقعا حیف است از حضور بزرگواری چون شما که قطعا موهبت الهی ست بهره ی علمی نبریم... سلامت و تندرست باشید  شنبه ۱۱ آذر ۱۴۰۲ ۲۱:۴۴
سلام ودرود بر شما برادر اگر از ما کدورتی دارید به بزرگی ومتانت خودتان مراببخشید خدا شاهداست هیچ وقت از تو ناراحت نیستم استاد وبزرگ مایی  سه شنبه ۲۶ دی ۱۴۰۲ ۱۴:۴۴
درود زیبا ودلنشین سروده اید⚘⚘⚘⚘⚘❤❤🍇🍇🍒 زنده باشید به مهر  چهارشنبه ۱۸ بهمن ۱۴۰۲ ۱۱:۵۵
شما استاد بودید، استاد تر شده اید، آدم به شخصه مثل یک شاگرد از شما یاد میگیرد، موفق و سربلند و پیروز باشید
تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.
|
نقد و آموزشنظراتمشاعرهکاربران اشتراک دار
محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
|
|||||
ارسال پیام خصوصی
سید هادی محمدی
علی نظری سرمازه
مهرداد مانا
محمد شریف صادقی
وحید سلیمی بنی
محمد اکرمی (خسرو) 
کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
بسیار زیبا بود احسنت👏👏🌺🌺