شهر آشوب

دیری است که بر آینه زنگار نشسته
زاندوه گلِ یاس، دلِ شمع شکسته
از داغِ دلِ پرپرِ پروانه چه گویم
بر شاخه ی مجنونِ دلم  زاغ نشسته
در خانه ی خمار چو دوشاب فروشند
آشوب شده شهر و درِ میکده بسته
( رازی که برِ غیر نگفتیم و نگوییم)
 ‏آن عاشق جانانه ز ما عهد گسسته
 ‏آواز ِحزینِ دل ِما را چو شنیدند
 ‏گفتند که مرغِ دلش از دام نرَسته
 ‏زان لحظه که خشکید گلِ نازکِ عشقم 
 ‏غیرِ علف ِهرزه در این باغ نرُسته
 ‏دلتنگِ رباب و می و میخانه ام امشب 
 ‏گوشِ دل از این ناله ی غمگین شده خسته
 ‏اینجا به جز از جغد کسی لانه ندارد
 ‏هر مرغ ِخوش آواز ز ویرانه بجسته