آرزو

سلام ودرود بر استاد احمدی زاده وبا کسب اجازه
در مورد شعر آرزو بانو خضری
اگر بخواهیم ماهیت حقیقی آرزو را تحریف کنیم به وقوف آگاهانه وارد می شویم
حال اگر در حوزه دیگری به آن بپردازیم آرزو درنسبت با ناخودآگاه به مثابه امری است در جنسیت یک موضوع
بدین ترتیب همیشه به مرجع دوگانه گفتار وزبان باز می گردیم و به منظور هموار کردن گفتار در سوژه یا موضوع مورد نظر آن چیز را مطابق زبان میل معرفی می کنیم
یعنی به زبان اولیه که از طریق آن، ورای آنچه اودر مورد خودش به ما می گوید بعنوان فردی که برای خودش ناشناخته است از این رو آرزو فراتر از آنچیز باید بگوید در کدام طرف ونقطه گذاری در عمل میان دوطرف تقطیع شده است وگرنه آرزو یک جور مختص یک نفر شاید تا ابد ناکام بماند
ازساخت های ایجاد شده بر پایه محتوا بدون گفتن آنچه گفته می شود انجام پذیر نیست پس در دوسمت طناب ونوع نگرش آن با آرزوهای یکسان ویا خیلی خیلی متفاوت
از آنجایی که موضوع وسوژه از طریق زبان موجودیت می یابد حتی سخن کوتاه باز نماینده سوژه در گفتمان یک شعر است
آیا آرزو سوژه خوبی خواهد بود در طرفهای مقابل

امر گفتن برای وجود داشتن همیشه باآن جفت می شودم
گوش برای شنیدن جفت می شود و اما موضوع دوجور شنید پیامد جه امر مهمی خواهد بود سوژه قبل از اینکه در حقیقت خود گم شود بوسیله ساحت ناخودآگاه در دستگاه زبان ساختار می یابد واز طریق اظهار داشتن تنها راه بازنمایی زبان است
واگر تضادی بین سوژه سخن وسوژه اظهار وجود داشته باشد براین اساس تضاد درون سوژه تقویت می باد ودر دوجور شنیدن آیا تضادی میان این دو بر قرار نیست؟
پس ناخودآگاه از طریق فرایند اظهار در گفتمان سوژه در شعر خود را آشکار می کند
سپاس از اشتراک زیبایتان بانو خضری ادیب گرامی
دوستان واساتید محترم اگر نقصی بود دراین چند خط مارا به بزرگی خودشان ببخشند