زهر یار

گفت به تو میلم کشد
گفتم به می دل داده ام
گفت بخوان از جفت چشم
گفتم ز می مست خفته ام
گفت منم لیلی تو
گفتم خوشا مجنون تو
گفت تویی مجنون من
گفتم می آمد جای تو
گفت ببارم تا ابد
گفتم ببار بر پیک یار
گفت نمانم تا سحر
گفتم می هست همراه تو
گفت گرفتاری ز وهم مستی خود از دست داده ای
گفتم از حبس تازه جَستم داد به دستم باده ای
باده نوشیدم ز تلخی بُردم از یاد حال خود
او بخندید
و
برقصید
تا کُند سَم کار خود