در مکتب خیام

در مکتب خیام
بر عـرصه ی لا له زار  اگر در گذری      /      مگذار قـدم  چون همه  در بی خبـری
اندیـــشـه کن  و عـاقبـــت کار  ببـین       /     تا بهـره  از  این گذار ،   رنــدانه  بری
هـــر لاله ز خـاک  مَــه جـبینی روید        /      از  کبکـبه   و  ز آرزویـــی  گـــــــوید
بنگرکه چه جویی تو در این  خاکسرا        /    آن می برد هر کس  که در آن می جوید
اندازه نگهـدار  تو در  امــر   معــاش        /     حـرمت  بنهه  و اهل طمـع  هیچ مباش
کز فــخر شه و طـاق و کله خاک بماند       /     جـان پرور و جـانانه بــجـو ،کوه تراش
در کارگه  بــــی خبـر  کـــوزه گـری        /      بر کـــودک  خـــاک بیـز اگر می نگری  
بس خـاک شه و مهـان به  بازی گیرد        /       چون طفل فلک  نبـیند از کــس  اثـری
هـر ذره مبین که بر زمین افتـاده است      /    از موی سر است و از جبین افتـاده است
بر خـاک رهـت قـدم به حـــرمت بگذار       /    کــز  خـرمــن  ناز  نازنین افتـاده  است
هان ای پسر این فلک بسی گردان است     /     چـند روزه مـگر مـــهد خـردمنـدان است
مسپارتوسر بر زر و زورش که خطـاست  / یکسر که خوشست،غمش دوصدچندان است  
چـــون من تــو به مهر گلعـذاری بسپـار     /     کمــواره  بـوَد   به  روزگاران  به کنـار 
دریاب تــو سـاقی و سـتان سـاغر از او     /     این چنـد صبـا به شـــور و مسـتی بگذار
در  مـکتــب  خیـام  مظفـر  چو نشســت     /     پیمـان دگـــر ز جان به جــــانانه ببسـت
این دم  به غـــنیمت اسـت که نـاگه بینی      /     ســنگی ز فــلک رسـید و پیمـانه شکست
 ( مظفر جوینی، تهران - 25/ 4/ 1402 ، در پی دیدار با اصحاب کتاب و کتابخوانی و
 برخی  اهل قلم در کهن شهر نیشابور به دعوت انجمن فرهنگی پرواز سیمرغ در 
تاریخ 19/ 4/1402)    -     موسسه علمی فرهنگی جهانکده.