وداع

درد های انتظارم  ،  بی قراران خوش آوا
لحظه های بی صدایی ،  موج های روی دریا
روزهای آشنایی  ،  ای جهان انتظارم
با سر انگشت خیالی ، دستتان را می فشارم
ای گناه هر شب من ،  بی وفایی کن تو هم چون
از خودم دیگر گذشتم ،  سوی ظلمت رهسپارم
خاطرات کودکی ها  ،  دوستان بی وفایی
میزنم دل را به دریا با خیال این رهایی
میروم در اوج رخوت  ،  در تباهی میکشم پر
بر‌ ستیغ کنج دیوار ندامت  ، میزنم سر
تا سپنج روز در حوالی خودم  ،  آرام گیرم
میروم آنسوی دنیا ، تا بمیرم  تا بمیرم
تا فراسوی کمین عمر من راهی نمانده
دست جادویی مرا در زورقی ازخون نشانده
رنگ‌ چشمانش که می تابید به من در خواب و رویا
رفته در یک قهقرای  ، ظلمت امروز و فردا
من دگر هرگز نمی خندم به او در گفتگویی
با نگاهم هم نمی آید دگر‌ ، در جستجویی
در سکوت خود به تنهایی رویایی ، اسیرم
میروم آنسوی دنیا تا بمیرم ، تا  بمیرم

بهروز دارابی

 0445    28 تیر 1402 بدون ویرایش