تغزل رفتنت

سلام و درود بر مؤسس‌مدیرِ ناب‌‌دل جناب ملحق
نابیانِ گل‌اندیش
و شما عزیزِ ارجمند
وقت و بی وقت یکان یکان شما ماه و دلخواه و همراهِ الله

عرضم به انورِ شاعرِ محترم جنابِ جوادخان مولوی
چندنکته‌ای بیان می‌شود که نظرات حقیرست، می‌توانید
با بررسی به غلط و درست بودن آن پی ببرید!

ماجرایِ شعرِ خوب مانندِ یک فیلمِ خوب‌ست، شعر در بدو امر خواهانِ سوژه‌ و بعد متن‌ست که سوژه در آن حلول و نمود پیدا کند!

بله اینکه هر چیزِ خام و ناچیزی حتّی در چنته‌اش سوژه است امری طبیعی‌ست امّا آیا هر سوژه‌ای دارای صفاتِ پرداختن و بُرد پرداخت‌ست؟ عرض به خدمت شما عزیزِ دل خیر اینگونه نیست چرا که انتخابِ اشتباه سوژه باعث استخدامِ غلط متن‌واری شعر، انتخاب اشتباهِ زبان و زمانِ شعر، از جوشش افتادنِ روند شعر، دچارِ تکلّف و تصنعی شدنِ شعر، نقصِ روابط و ارتباطِ عمودی بیت‌ها و سطرها، خاموش شدنِ ذهن از تخیّل و چه و چه و چه می‌شود!

حالا بر فرضِ مثال اقبالِ شاعر بلند بود و سوژه‌ای بکر و دارایِ بکارت در ذهنش خطور کرد آیا همه چیز تمام می‌شود؟ باید عرض کنم خیر!

داشتنِ سوژه بکر تازه مقدمه یک شعرست، مقدمه یک فیلم است و داستان و...

چند خط بالاتر عرض شد سرودنِ شعر مانند فیلم است
خب بعدش باید شاعر تدوینگر خوبی باشد حالا چرا؟ خب جواب مشخص است ذهنِ شاعر باید تدوینگر خوبی باشد که بداند چه‌را کجا بنویسد، چه چیزی را و چه کلامی را مطلع قرار دهد، چگونه مطلع و مقطع را جوری بنویسد که منظره زیبایی را پیش چشم مخاطب باز و ترسیم کند!


بعد دانستن و آگاهی تدوین حالا شاعر می‌رسد به تعلیق،
شاعر باید ضمنِ ذهنِ تدوینگر داشتن دچارِ فکرِ تعلیق‌گری نیز باشد که اولاً زود دستش را رو نکند مثل فیلم‌هایی که بعد دو دقیقه همه چیز لو می‌رود، ثانیا تعلیق موجب ارتباطِ بین دو مصراع باهم و ارتباطِ هر بیت با ابیات دیگر می‌شود، ثالثاً با تعلیق‌، اشکالِ احتمالی نوشته از زیرِ ذره‌بین شاعر در نمی‌رود!

حالا کمی تا قسمتی ورود به شعرتان و جسارت کنم!


*رفتی از این خانه غمت - بی انتها - اینجاست
یک شاعری عاشق شد و... بی ادعا اینجاست*

شما قبل از مطلع (خانه) را تعریف و توصیف نفرمودید که
(این خانه) مشخص باشد کجاست؟ چگونه است، احتمالاً می‌فرمایید خب خانه خانه است چه ربطی داره، بله خانه خانه است امّا وقتی در جوارش (این) می‌آید به توصیف قبلی نیازمندست بنابراین (این) حشوست!

وَ باز در ردیف فرمودید: اینجاست، از اینجاست چه تعریفی در دهانِ مخاطب گذاشته‌اید که بداند اساساً اینجا کجاست و چه هویّت و ماهیتی دارد؟

یک شاعری عاشق شد و... بی ادعا اینجاست

یک شاعری

شاعری همراه یای نکره یعنی یک شاعر، لذا یک در شعر هم حشوست هم پُر کننده وزن بزرگوار که مرتبه شعر را نازل می‌کند!

بیگاه و گاهاً یاد تو سر میزند من را

(گاه) کلمه فارسی‌ست جوادجان و کلمه فارسی نمی‌تواند با تنوینِ مرسوم در زبانِ عربی ادغام و نوشته شود!

از دیدِ حقیر ابیات دیگر نیز نیاز به ویرایش و تجدیدنظر و رفع ضعفِ تألیف دارند برای نمونه

بیگاه و گاهاً یاد تو سر میزند من را
آن خاطره سرتق تر از این حرف ها اینجاست

باعرض معذرت یاد تو سر می‌زند من را یعنی چی؟

بله! مکاتبِ شعری مرامنامگی‌هایی دارند که بنیه نوشتار در آنها سمت و سویی دیگرگون دارد امّا سروده حضرتعالی با پوزش در بسته مکاتب نمی‌گنجد!

در هر صورت به زعمِ حقیر قریحه خوبی دارید و تنها مطالعه می‌تواند ضعف شعرتان را تبدیل به قوّت کند!

درباره بهره‌مندی از این و آن نیز تجدید‌نظر بفرمایید!


موفق باشید و در جمهوریِ عشق وزیرِ شعر شوید الهی

آمین یا رب‌ّالعالمین