دو شعر گله آمیز و پند آموز

دو شعر گِله آمیز و پند آموز از یار به دلدار، یکی پارسی و دیگری با گویش گیلکی همراه با ترجمه ی پارسی

درود بر همه ی دوستان خوبم

خوشحال می شوم کمی هم روی مقوله های انعطاف و گذشت و بلند نظری و یا به معنای روشن تر، روی روح بزرگ و بزرگ منشی اندیشه کنیم. وگرنه اگر بخواهیم جواب خطا را با خطا در عرصه ی عشقی، پاسخ خون را با خون در عرصه ناموسی و سیاسی- اجتماعی و پاسخ خبرها و خبرچینی ها را که فقط برای خراب کردن رابطه ها و دوستی ها و ارجمندی و فضیلت و کرامت انسانی است را بی هیچ فکر و اندیشه ای بدهیم، در واقع وارد یک سیکل معیوب می شویم که چشم انداری برای خروج از این سیکل وجود نخواهد داشت. با سپاس و پاس از همه ی دوستان نیکو سرشت

1

گیرم که زمن خطایی صورت گیرد
اسلن نه خطا، جفایی صورت گیرد

پاسخ ِ خطا، خطا نباشد ای دوست
حق بود ز تو وفایی صورت گیرد

2

اگر از مو بیدئی لاکو خطایی
می حق نیه، ز تو بَینَم جفایی

خطا را با جفا پاسخ نید ِ نَن
چقد، خوب بو ز تو بَینَم وفایی

برگردان ِ پارسی

عشق ِ من اگر تو از من خطایی دیدی
حق ِ من نیست که از تو جفا ببینم

و بدان خطا را هیچگاه با جفا پاسخ نمی دهند
چقدر خوب بود که در مقابل خطایم از تو وفایی ببینم

احمد پناهنده ( الف. لبخند لنگرودی )

البته از این پندها با زبان شعر در ادبیات ما فراوان است. اما شوربختانه فقط اشعار پندآموز را می خوانیم اما در زندگی ارجمند مان بکار نمی گیریم

مثلن خیام بزرگ در گله از رب یا خدا چنین می سراید

ابریق می مرا شکستی، ربی
بر من در عیش را ببستی، ربی
من مِی خورم و تو می‌کنی بدمستی
خاکم به دهن مگر که مستی، ربی

یا

ناکرده گنه در این جهان کیست بگو!
آن کس که گنه نکرد چون زیست بگو!
من بد کنم و تو بد مکافات دهی
پس فرق میان من و تو چیست بگو!

یعنی گله از رب می کند که فرق تو و من چیست؟

تو هم که پاسخ خطایم را با با خطای بیشتر دادی

احمد پناهنده