روزِگاری میرود عمرِ گِران آگاه باش
هین که میآید صدای کاروان آگاه باش
فرصت ما کمتر از آن که لبی را تر کنیم
پیش تر از آن که طی گردد زمان آگاه باش
گل به دامان گر بُوَد، آخر مسافر میشود
ای مسافر تا به کی چون و چنان آگاه باش
این جهان پیرِ عجوز است، جوانی میبرد
این جوانی در کَفَش همچون عِنان آگاه باش
رهگذر! در کوچه ای دنبالِ مهمانی نباش
رهگذر را نیست فکرِ آشیان آگاه باش
میرود فصلِ بهاران ای جوان ناز مکن
تا اَبَد گل را نباشد سایبان آگاه باش
پاک بازان، گل عذاران، راد مردان میروند
گل به دامان میبرد این باغبان آگاه باش
زد شبیخونی به ما این زندگانی ای عجب
تا به کی پیکار با این خون فشان آگاه باش
زندگانی چون رباطی در میان سیل است
هان! مسازی آشیان در این میان آگاه باش
تا به ملک و منزِلِ خود باز می گردی بگو
کی بُوَد این زندگانی جاودان آگاه باش
از تَن و جانْ آدمی هرگز نیاید ارمغان
جهد کن نامِ تو مانَد بایگان آگاه باش
اختَرِ تابانِ ما رو به خموشی میرود
سایه اُفتد بر زمین و آسمان آگاه باش
مالِ دنیا را مباشد هیچ، تا آن وقت که
می فروشی عمر خود را رایگان آگاه باش
راه دشوارست و منزل دور و دزدان در کمین
غم نباشد تا که باشد ساربان آگاه باش
عمرِ سرگردان بسانِ دوره گردان میرود
دوره گردان را نباشد پاسبان آگاه باش
داد از داغِ جوانی ام که بر سینه نشست
میروی «عرفان» به سویِ رفتگان آگاه باش
سید عرفان جوکار جمالی