....

اینباربااندیشه هایم خواهم جُست
فواره یِ دانشِ روشنِ وهم وخیالاتم را
جهان آبستن است ازتاریکیِ اجیرشده
اینبارقلمم مدفون شده است
وواژه هادرسوگش رختِ سیاه برتن کرده اند
روزگارمیشوددفتری ازچه کنم ها
وبرلب هایم بوسه میزند
عطش هادروجودم زادو ولد میکند
ومن دوباره درپیاله یِ دردناکِ تنهایی
باالفبایِ زندگی، تولدی رارقم میزنم
بنامِ رویاهایِ خیسِ یک بیمار
هذیان هاراه راپیداکرده اند
ومرادنبال میکنند
تابه سکویِ مرگ بنشاننداندیشه هایِ روشنم را
اینبارطنابِ جهل رادورِگردنِ  هذیان هایم حلقه خواهم زد
میخواهم بالابیاورم تمامِ نفهمی ام را
تمامِ الفبایِ ندانستن را
میخواهم عق بزنم تاازدلم شسته شود
جهلِ ساکن شده بر  اعماقِ وجودم را
اینبارمینشینم وبه عزایِ جهلِ خموشِ رویدادهایم مبارک باش  میگویم
ازاینکه اودیگرنمیتوانددرمن جایی داشته باشد
آری  دارزدنِ فهمِ کور  میتواندمرادوباره به
جهانِ روشنایی هایم ببخشد