آمده

در این شب پنهاور کبود
سوسن سپید، شعله ای آسمان فرساست
-چونان فضیلت رنجی عارفانه ، در میانه ی عشق-


.
.
.
بر رهنوردان صبح در میقات
الیاف بوسه را ببار
و کشکول عطر تنت را
هویت بهار را در بغل بگیر، تا آفتاب بدمد
شاید این،
اولین زخمِ ژرفِ بسته باشد؛
فرشته ی من!
روزی که تو

آمده اش باشی..

 

 

زمستان ۱۴۰۱