چتر تو!

دریای آبسته
پرچین زیباییست
امواج غم ، آشوبِ نرم مهربازی هاش
برسومه های ترد بیگاه و ُ
تار انارام فروغی نو
شور هم آواییست ،
اورنگ شهبانگ تماشاییست

.
.
.
سربسته میگویم ،
وقتی نمی آیی
با پوپک غمخیز شب ، وقتی که همسازم
ای آرمان آریایی ، راز را سربسته میگویند
در سالمرگ دانش و فرهنگ ، تنهاییست
ای پاپلی ، بوسیده لبخندان نوشینت
ای مهرچین نازک هنگامه ی رستن ،
نیلوپر وحشی نیازارد دل دیبای غمگینت
در مرگسال راستی ،
آغاز تنهاییست
چون زشتی اعماق ذهنی کهنه میتازد ،
-گاهی که جهلی بینژاد آید -
از شیشه ی عطرین مینویی حذر باید
وقتی که شب ، جفت خموشی های دورانهاست
وقتی که بیمقدار ، رسوایی می آغازد
پرناز هر اندیشه را پنهان کن از اغیار
فر ّ همایون زبانت را نگه میدار
با آنکه که هستی ، تام و آرامست
در دورها ، تاریک٘ بلواییست

یاد٘آسمان
ای سوی٘ چشم بارش٘ انبوه دلارامم
چتر تو رویاییست

چتر تو ،
رویاییست .