سرود وصل

من مست چشـم دلبرم  ، کی ره  به  تاکستـان    برم  /
این   مِی  به پاکان شد  روا ، زان ره  پی مستان  برم  //
این   دل چو جـام  دست او ،مِی اندر آن   دلبست او  /
شـــب را  به  دولتـگاه  او ، در محــــضـر   هستـان  برم  //
مولای  بلخی را  بگو ،  شـــد  وقت  وصـل مـا  و جـان  /
نی ناله  را   بگـذارم   و آ تـش  به   نا یستـان      برم  //
چـاک  گـــــر یبـان  بـــردرم  در محضـر  ســـــاقی   جــان  /
سینه  بشویـم کُر  به  مِی ، پاکان  به  پاکستـان  برم  //
آن   ماه  عـــالمتـاب  او ،  افــــروخــت  آتــــشدان  دل /
 تـابم  فزاید جور  عشق ، این  تابه  بر  دستـان  برم //
تا  می  نوازد  چشـم  او  مستـانه  مستـان   را سـحـر /
من چـــشم دل بگشـــایم و شــهلا  بدان  بستان  برم //
زان لعـل گــــــــوهرسـا ی او ، از چـــهـره ی مهـسای او /
 کام  دل از ســــــاقی ستان ، ســــوی فـرادستان  برم //
بخت مظفر زان مِی است، فرخندگی ها در پی است /
همچون  جـــوینی  عــــاشقی کو تا به تـــرکستـان  برم // ( مظفر جوینی، "ترنم وصال به سرچشمه کمال- دفتر هشتم"، موسسه علمی فرهنگی جهانکده)