شوق

ای شوق جان به قݪّه‌ی خود می‌رسانمت
هم رقص باد و شاخه ی رز می رهانمت

در آب جاودانگی‌َت پیش عڪس ماه
تڪ بیـت از لبان غــزل مـی چشانمت

ای دانه ی جـوانه زده عمـق خاک قبر
از فرش روی عرش خدا می ڪشانمت

یک شب دلیر باش‌وبیا در سکوت شب
با شعـر ها شبیهِ خــزان می تڪانمت

عطر تو رایحه‌‌ ی جنون‌زای یاس مست
هــربار در هـوای غــزل می فشانمت

عمق نگاه وحشـیِ سبـزت امیـد فتح
پای نهال شــوق و رجا می چڪانمت

نازڪ تــر از گلـی و بــه ماننـدِ  آرزو
هر لحظه بر دو دیده‌ی خود می‌نشانمت
 

پیام قاسمی